Canada, begin jaren zestig; de wereld baadt in een koud groen licht. Daags voor kerst wordt dr. Toby Green (Bruce Greenwood) ontboden in een psychiatrische inrichting, waar hij een dag eerder ook al was om een notoir lastige patiënt – niet zijn patiënt; Green heeft het dossier niet eens gelezen – te ondervragen over diens eventuele betrokkenheid bij de mysterieuze verdwijning van zijn behandelend arts.

De bandrecorder wordt aangezet, Green begint te vertellen, we gaan terug in de tijd en zien Green in de kamer van de verdwenen psychiater, dr. Lawrence, in gesprek met Michael Aleen, de laatste patiënt die Lawrence in levende lijve heeft gezien.

Er is iets onverkwikkelijks gebeurd, zoveel wordt direct duidelijk, en niet lang geleden heeft de inrichting ook al te lijden gehad onder een schandaal, iets seksueels tussen een arts en een patiënt, dus een tweede schandaal is ongewenst – ook dat wordt al snel in een expliciet dialoogje benoemd.

Het verhoor en de flashbacks worden doorsneden met een gesprek dat Susan Peterson (Catherine Keener), de lievelingsverpleegster van Michael, eerder die dag had in het kader van hetzelfde onderzoek – de flashbacks vanuit haar perspectief werpen weer een ander licht op de zaak. Om de zaken verder te compliceren, blijkt al fluks dat zij de ex-vrouw is van dr. Green, wiens jaloerse vrouw Olivia (Carrie-Anne Moss ) tegen haar zin is opgescheept met Greens mongoloïde nichtje terwijl er nog een kerstmaal moet worden bereid.
 
Bent u daar nog? In Elephant Song van de Belgische Canadees Charles Biname – gebaseerd op een toneelstuk van Nicolas Billon – is alles ingewikkeld. Of beter: wordt alles nodeloos ingewikkeld gemaakt. Maar als je alles rustig op een rijtje zet, is het te zot voor woorden wat zich allemaal in het instituut heeft afgespeeld.

‘ Wat weet je van olifanten?’ vraagt Michael aan dr. Green. ‘Ik maak me geen zorgen om dr. Lawrence. Maar olifanten dreigen uit te sterven.’ Michael houdt ervan om spelletjes te spelen. Het manipulatieve, hypersensitieve, razend intelligent joch met een moedercomplex en een knuffelolifant is er uiterst bedreven in; Green laat het zich allemaal welgevallen, omdat hij denkt dat ook Michaels leugens hem op een spoor kunnen zetten. Of zoiets.

Elephant Song is slechts te genieten voor wie meegaat in de spelletjes van Michael, een tamelijk hysterische rol van Xavier Dolan. Het Canadese wonderkind werd vorig jaar op het festival van Cannes bekroond met de Juryprijs voor zijn regie van Mommy en regisseerde eerder onder meer J’ai tué ma mère – laten we het maar houden op een gevalletje typecasting.

Op het affiche van Elephant Song staat een Rorschach-achtige inktvlek, waarin ook zonder geperverteerde geest of een ziekelijke fantasie een olifant en een menspersoon te herkennen zijn. Het is een treffend beeld voor deze vermoeiende kruising tussen een psychologische thriller en een whodunit: in eerste instantie denk je ‘mooi’, in tweede instantie realiseer je je dat die test in de meeste gevallen vrij onbetrouwbaar is, dus nauwelijks waarde heeft.