‘Gefeliciteerd, je bent een dief,’ zegt de stijlvol geklede, welgemanierde oplichter Nicky (Will Smith) tegen zijn mooie leerlinge Jess (Margot Robbie, Leonardo De Caprio’s prijswijf in The Wolf of Wall Street). Jess heeft zojuist onder het toeziend oog van Nicky en zijn handlangers succesvol een reeks touristen gerold in de drukke Bourbon Street van New Orleans. Een paardenrenbaan, Super Bowl-wedstrijd en autoracebaan zullen nog volgen, want, zo weet Nicky: ‘elk groot evenement is Sukkel-Centraal’.
Focus combineert misdaadactie met romcom, met als centrale, wat
afgekloven vraag in hoeverre een professioneel oplichter privé te vertrouwen
valt als partner in de liefde. Het verantwoordelijke scenario- en regieduo
bestaat uit Glenn Ficarra en John Requa, die scripts schreven voor komedies als
Cats & dogs en Bad Santa, voor ze hun regiedebuut maakten met de zelfgeschreven
gay oplichters-romcom I love you Phillip Morris. Daarna volgde nog de regie van
romcom Crazy Stupid Love, met Ryan Gosling als gewiekste versierder en Emma
Stone als de vrouw die hem doorziet.
Het lijkt erop dat Margot Robbie dat Emma Stone-optreden in Focus nog eens dunnetjes over moest doen. De manier waarop de hoofdrolspelers hun verleidingsspel zelfbewust becommentariëren was in Crazy Stupid Love echter beter gedoseerd. En de onderlinge chemie een stuk sprankelender, ook omdat de personages meer aan elkaar waren gewaagd.
Waarom Focus een matte bedoening blijft, laat zich het makkelijkst uitleggen door een vergelijking met Steven Soderbergh’s Ocean’s Eleven. Daarin ging het ook over een stel oplichters die – net als in Focus – vrij uitgebreid hun werkwijze uit de doeken doen. Ocean’s Eleven creëerde echter spanning rond een stel van zelfvertrouwen blakende kwibussen door vooraf de obstakels van hun schier onmogelijke kraak in kaart te brengen, gevolgd door lullige onvoorziene complicaties onderweg. In Focus daarentegen, is Nicky een onfeilbare vakman die zijn trucs achteraf uitlegt en allerhande ongerijmdheden zorgvuldig blijkt te hebben gepland. Jess is het naïeve meisje dat met de jongens mee mag doen, maar nauwelijks partij voor hem vormt. Deze man heeft elke situatie onder controle: onwaarschijnlijk en saai.
Een aardige stijlbreuk is een scène waarin een schurk zich opmaakt voor een auto-ongeluk (dat ook in de trailer terecht is gekomen). Daar staat tegenover dat bijfiguren stereotiepe ploerten zijn en dat op de ‘mellow’ soundrack ook het onvermijdelijke Sympathy For the Devil is opgenomen. ‘Ik kan iedereen overal van overtuigen,’ luidt Nicky’s lijfspreuk. Jammer dat zijn geestelijk vaders hem daarvoor laten putten uit een risicoloos standaardrepertoir dat op makkelijke manipulatiemiddelen steunt.
Het lijkt erop dat Margot Robbie dat Emma Stone-optreden in Focus nog eens dunnetjes over moest doen. De manier waarop de hoofdrolspelers hun verleidingsspel zelfbewust becommentariëren was in Crazy Stupid Love echter beter gedoseerd. En de onderlinge chemie een stuk sprankelender, ook omdat de personages meer aan elkaar waren gewaagd.
Waarom Focus een matte bedoening blijft, laat zich het makkelijkst uitleggen door een vergelijking met Steven Soderbergh’s Ocean’s Eleven. Daarin ging het ook over een stel oplichters die – net als in Focus – vrij uitgebreid hun werkwijze uit de doeken doen. Ocean’s Eleven creëerde echter spanning rond een stel van zelfvertrouwen blakende kwibussen door vooraf de obstakels van hun schier onmogelijke kraak in kaart te brengen, gevolgd door lullige onvoorziene complicaties onderweg. In Focus daarentegen, is Nicky een onfeilbare vakman die zijn trucs achteraf uitlegt en allerhande ongerijmdheden zorgvuldig blijkt te hebben gepland. Jess is het naïeve meisje dat met de jongens mee mag doen, maar nauwelijks partij voor hem vormt. Deze man heeft elke situatie onder controle: onwaarschijnlijk en saai.
Een aardige stijlbreuk is een scène waarin een schurk zich opmaakt voor een auto-ongeluk (dat ook in de trailer terecht is gekomen). Daar staat tegenover dat bijfiguren stereotiepe ploerten zijn en dat op de ‘mellow’ soundrack ook het onvermijdelijke Sympathy For the Devil is opgenomen. ‘Ik kan iedereen overal van overtuigen,’ luidt Nicky’s lijfspreuk. Jammer dat zijn geestelijk vaders hem daarvoor laten putten uit een risicoloos standaardrepertoir dat op makkelijke manipulatiemiddelen steunt.