Deze biografie van de Engelse stand-up comedian/muzikant Chris Sievey (1955-2010), alias Frank Sidebottom, mag volgens de regisseur geen biografie heten. Maar Frank is eigenlijk de moeder van alle biografieën.

Want wie heeft er nou geen gigantisch hoofd van papier-maché op z'n kop, zoals Sievey (en hier acteur Michael Fassbender) steevast op het podium droeg? Figuurlijk gesproken dan. Is het niet altijd speculeren over wat er echt in het hoofd van de geportretteerde omgaat? Lenny Abrahamsons prettig gestoorde en uiteindelijk intens ontroerende film gaat niet prat op dat soort elementaire psychologie, maar het is wel de tragische ondertoon van deze 'biopic manqué', zoals een Brits blad de film noemde. Manqué, omdat er gegoocheld wordt met de feiten, en omdat Frank meer een film is in de geest van Chris Sievey – die trouwens in Nederland vrijwel onbekend was – dan een tandeloos chronologisch verslag à la The Theory of Everything.

Min of meer centraal staat een jaarlange, bizarre opnamesessie van Sieveys indieband op het platteland, gebaseerd op Captain Beefhearts legendarische – want schijnbaar nogal fascistoïde – opnamen voor Trout Mask Replica. De commentaarstem is van de talentloze toetsenist Jon (een rol van Domhnall Gleeson en alter ego van een van de schrijvers van de film), die nog nat van zijn mislukte zelfmoordpoging mag invallen omdat de vorige het niet meer uithield. Dat gebrek aan talent verhindert hem niet om de band aan de rand van de afgrond te brengen door een optreden op een groot Amerikaans festival te boeken. Wat Jon namelijk niet ziet – of onterecht aanziet voor genialiteit – is dat Frank geestelijk helemaal niet in orde is.



In de woorden van de regisseur is Frank een film om Sieveys creatieve geest te vieren, maar ook om de valse romantiek van de geniale gekte te ontkrachten. Dat bereikt hij niet door dramatisch te doen, maar door vrolijk meanderend, of zo je wilt, speels-anarchistisch, de perikelen van de band in de bungalow te volgen. Waar eigenlijk alleen theremin-speelster Clara (Maggie Gyllenhaal) echt begaan lijkt met Franks welzijn. Daarom houdt ze de band het liefst ver weg van de spotlights, terwijl Jon met zijn naïeve idee over succes het liefst een zo groot mogelijk publiek wil. Die botsing van ideeën loopt als een rode draad door de film, maar er zit nog veel meer in.

Fassbender zei na het lezen van het script dat hij nog nooit zoiets had gelezen . Precies. De film is stilistisch te bescheiden om het van de daken te schreeuwen, maar stiekem is Frank misschien een van de beste muzikale biografieën ooit.