Thomas Egan kijkt in Jemen op straat naar alledaagse taferelen. Een moeder die haar zoon omhelst. Een jongen die een bal tegen een muur gooit. Mannen die in een groepje staan te praten. Hij bekijkt ze vanaf een afstand van 12.000 kilometer, vanuit een metalen container in de woestijn net buiten Las Vegas. Met z'n vinger aan de trekker.

Hoewel, een trekker is het niet eens meer. Die moest je tenminste nog inknijpen. Die gaf tenminste nog terugslag. In de wereld van moderne drone- oorlogvoering draai je aan een balletje of druk je een knop in. Waarna 12.000 kilometer verderop in Jemen mensen sterven. Een 'good kill' heet het als het doelwit is uitgeschakeld. Onschuldige omstanders heten 'collateral damage'.

Andrew Niccols Good Kill is een efficiënte, prikkelende oorlogsfilm, waarin geen schot klinkt en geen druppel bloed vloeit. Want dat is het nieuwe oorlog voeren. Een urgente film ook, want net als de Nederlandse filmmaker David Verbeek in het nog te verschijnen Full Contact, zag Nichols dat die nieuwe praktijk prangende kwesties op tafel legt. Zoals wanneer Egans legereenheid onder commando van de CIA komt. Die geheime dienst baseert beslissingen om te bombarderen niet op bewijsmateriaal, maar op gedragspatronen , wat vaak nogal dubieuze analyses blijken.



Good Kill is geen spectaculaire oorlogsfilm, maar een film die de kijker opzettelijk in die woestijn in Nevada houdt. Een film die soms ook opzettelijk saai is, om de afstand tussen het alledaagse leven en de 'theatres of operation' in Jemen te laten voelen. De heftigste gesprekken zijn dus opmerkelijk genoeg die tussen Egan en zijn vrouw, omdat zij merkt dat hij thuis met z'n gedachten altijd ergens anders is. Majoor Egan wil namelijk terug in een gevechtsvliegtuig, maar daarvoor is hij afgekeurd.

Maar Good Kill is vooral een film over de grijze morele gebieden van die nieuwe praktijk van oorlog voeren en de eufemistische taal die daarbij gebruikt wordt, een taal die de afstand tot de realiteit alleen nog maar vergroot. 'Engage at your discretion' betekent bijvoorbeeld: 'doodt het doelwit'. Vaak is het Egan en zijn team niet eens duidelijk wie die opdracht geeft. Er klinkt alleen een stem door de telefoon.

Helaas komen die morele kwesties nogal nadrukkelijk en bijna mechanisch langs, waardoor Good Kill af en toe pamfletterig en didactisch wordt. Maar visueel weet Niccol de valkuilen van het oorlog voeren op afstand uitstekend duidelijk te maken. En dat is nodig ook, want zoals een van de personages zegt: 'Die drones gaan nooit meer weg.'