De zwangere Hwee Leng heeft een drukke baan als secretaresse en besluit samen met haar man Teck de Filipijnse Terry aan te trekken als huishoudster en kinderjuffrouw voor hun tienjarige zoon Jiale. Chen schetst een somber beeld van Singapore en serveert daarbij verscheidene kleine porties persoonlijk drama. Want alle personages krijgen op hun eigen manier te maken met de nationale financiële malaise, die subtiel maar ongenadig de alledaagse beslommeringen binnen sijpelt.
De regisseur zit zijn hoofdpersonen dicht op de huid, zo dicht dat hij ze zelfs de badkamer in volgt en ze daar filmt tijdens hun meest intieme momenten. De ruimtes in het huis waar de familie woont worden altijd krap gekadreerd en zijn volgepropt met personages en activiteit. Het zicht wordt bovendien vaak belemmerd door spulletjes en meubilair in de voorgrond van een compositie. Het maakt de beelden onrustig, wat subtiel een verstikkende sfeer oproept die illustreert dat de personages geen kant op kunnen . De crisis is overal, er is geen ontkomen aan. Buiten is het trouwens niet veel beter, daar liggen zaken als ontslag, auto-ongelukken en zelfs zelfmoord op de loer.
Dat klinkt allemaal erg deprimerend, maar het valt alles mee, vooral dankzij de fragiele vriendschap die opbloeit tussen Jiale en Terry. Jiale begint als onwaarschijnlijk vervelend etterbakje, maar blijkt simpelweg wat aandacht nodig te hebben. Alle clichés worden ontweken terwijl de twee steeds hechter worden, zelfs zo hecht dat mama Hwee Leng een beetje jaloers begint te worden. Papa Teck ontgaat het allemaal, die is te druk met zijn ontslag, dat hij verborgen probeert te houden voor zijn vrouw.
Het scenario van Chen is simpel, maar hij heeft zoveel zorg besteed aan het uitdiepen van de menselijkheid van zijn personages dat de film overloopt van oprechte, hartverwarmende emoties. Kleine, rake observaties en een beetje zwarte humor zorgen ervoor dat je van deze familie gaat houden en ze hun onderlinge irritaties en woordenwisselingen vergeeft. Ilo Ilo is een fraai drama dat je diep raakt en nergens te sentimenteel wordt.