'Een mix tussen Tarkovsky en Kung Fu Panda.' Zo vat regisseur Sergio Caballero zijn surrealistische heistfilm samen, over drie telepathische dwergen die uit een Russische centrale 'de afstand' moeten stelen.

Wat dat is, die 'afstand', blijft tot het eind een raadsel, en eigenlijk ook daarna. Maar dat is dan weer geen verrassing in een film waarin logica en plot ondergeschikt zijn aan een betoverende waanwereld, die is opgebouwd uit schemerachtige decors, theatrale beelden en ijskoud opgediende humor.

La distancia is het zoveelste bewijs dat het surrealisme een dikke negentig jaar na z'n 'geboorte' wederom springlevend is. Denk aan de sprookjesachtige personages en absurde dialogen in Borgman, de duivel die rondwaarde in Post tenebras lux, de parallelle dimensies in Under the Skin, de levende doden in Maps to the Stars, de dubbelgangers in The Double en Enemy, of de geest die tussen droom en werkelijkheid zweefde in Those Who Feel the Fire Burning.



Want waarom zou je een personage van A naar B laten lopen als hij ook buikschuiven kan? Waarom blanke mannen als hoofdpersoon kiezen als het ook dwergen kunnen zijn? En waarom zou je ze in het Spaans laten converseren als het telephatisch in het Russisch kan? Een rokende emmer die in Japanse haiku's spreekt en verliefd is op een schoorsteen: waarom ook eigenlijk niet?

Het surrealisme wil immers alles wat conventie is ter discussie stellen. En geen medium leent zich daar beter voor dan film, gezien haar brede palet aan illusoire mogelijkheden. De Spaanse scenarist/regisseur Sergio Caballero – die een paar jaar terug in Rotterdam een Tiger Award won voor Finisterrae, zijn al even absurde roadmovie over twee spoken – pakt opnieuw uit met een wonderschone oefening in spel, textuur, ritme en geluid.

Het wordt nog mooier als je dan achteraf hoort dat die 'Russische Taiga' in deze 'paella-western' gewoon ergens in de Spaanse bergen ligt. Aan de kijker de schone taak om zijn gangbare filmverwachtingen terzijde te schuiven en dit met zorg verzamelde stelletje ongerijmdheden te ondergaan. Om vervolgens met andere ogen naar de wereld om zich heen te kijken.