In The Ten Commandments werd God nog gewoon door een brandende struik gespeeld. Morgan Freeman deed het in Bruce Almighty al wat radicaler door zwart te zijn, al was Hij nog steeds een oude man met een grijze baard. Alanis Morissette, en waarom ook niet, speelde God in Dogma met een bloemetje in haar haar.

Maar wie de rol ook vertolkte, God was iemand die respect afdwong. In Jaco Van Dormaels heerlijk inventieve komedie is God (Benoît Poelvoorde) nou eens geen barmhartig opperwezen, maar een chagrijnige despoot die met z'n gezin in een ranzig driekamerappartement in Brussel woont. Vanachter zijn computer stort hij grijnzend hel en verdoemenis uit over de mensheid. Op slippers sjokt de Schepper van hemel en aarde vloekend en tierend van de bank naar zijn werkkamer , bierbuik vooruit.

Uit protest tegen Gods abominabele persoonlijkheid hackt dochterlief de computer, stuurt alle mensen op aarde hun sterfdatum en gaat op zoek naar zes apostelen om een nieuw testament te schrijven. Dat blijken kandidaten die zelfs haar broer over het hoofd zou hebben gezien, ook als ze hem niet aan het kruis hadden genageld. De een is aspirant- huurmoordenaar, de ander seksverslaafde en een derde (Catherine Deneuves personage; casting against type heet dat) duikt met een gorilla in bed.

De vraag die Van Dormael stelt is of mensen hun leven anders gaan leiden als ze weten wanneer ze sterven. Blijven ze doen wat ze doen of gaan de remmen los? In Le tout nouveau testament klaagt God dat hij zijn macht kwijtraakt als mensen niet meer bang zijn voor de dood. Running gag zijn de scènes met een man die zonder bescherming van gebouwen en bruggen blijft springen omdat hij toch nog lang niet dood gaat. Want dat krijg je dan natuurlijk ook: roekeloosheid. Uiteindelijk werkt het bevrijdend, die kennis. Maar kunnen mensen ermee omgaan?

Mr. Nobody (2009) ging ook over vrijheid: de vrijheid die met elke keuze in het leven kleiner wordt. Maar afgezet tegen het cerebrale drama van die vorige film lijkt Van Dormael zich in de komedie van Le tout nouveau testament veel meer thuis te voelen. Casting, dialogen, ritme: alles klopt. Liefhebbers kunnen zoeken naar citaten, zoals Buñuels openingsshot uit The Diary of a Chambermaid, waarin van dichtbij met een shotgun op een vlinder wordt geschoten. Zo gaat God volgens Van Dormael met mensen om. Dit is een verhaal over dood en religie, maar opvallend licht van toon. Hier wist de schepper precies wat hij aan het doen was.