Les cowboys, het regiedebuut van Jacques Audiards vaste scenarioschrijver Thomas Bidegain, gaat inderdaad over cowboys. Alleen zijn het geen echte. De cowboys zijn de blanke westerlingen. De indianen zijn de moslims.

Natuurlijk maakt Bidegain – als scenarioschrijver medeverantwoordelijk voor meesterwerken als Un prophète, De rouille et d'os en Dheepan – die vergelijking nooit zo nadrukkelijk. Hij verpakt het cowboys & indianen-verhaal netjes in een verhaal over een blanke, Franse vader die op zoek gaat naar zijn dochter, nadat die er stiekem vandoor is gegaan met een radicale moslim.

Het is 1994, dus ruim voor 9/11, zodat we de keuze van de dochter niet per se moeten zien als een politieke daad, maar meer als het afzetten tegen haar ouders. Terwijl haar moeder zich na verloop van tijd kan neerleggen bij de keuze van haar dochter, blijft de vader jarenlang wanhopig naar haar op zoek. In de hoop zijn dochter, ook al is dat tegen haar wil, te redden uit handen van de moslims.

Les cowboys doet hierdoor denken aan John Fords klassieke western The Searchers (1956). Daarin is een verbitterde, door John Wayne gespeelde cowboy jarenlang op zoek naar zijn door de Comanches ontvoerde nichtje. Niet om haar te bevrijden , maar om haar te doden, omdat ze onrein is geworden doordat ze zo lang onder indianen heeft geleefd.

Wayne's personage is racistisch en daarom krijgt ook The Searchers wel eens de kritiek dat het een racistische film is. Als je naar het verhaal van de vader in Les cowboys kijkt, zou je kunnen concluderen dat ook deze film racistisch is.

Bidegain is die kritiek voor, want hij volgt in Les cowboys niet alleen de vader, maar ook diens zoon. De eerste jaren moest die altijd met zijn vader mee op zoektocht, maar halverwege de film, wanneer hij inmiddels tegen de twintig is, weigert hij nog langer mee te zoeken. De tweede helft van Les cowboys gaat dan vooral over de zoon, en vertelt een heel ander, toleranter en hoopvoller verhaal.

Zo wordt Les cowboys eigenlijk twee films. En als er iets op de film aan te merken valt, is het dat beide helften niet even sterk zijn. De eerste helft is veel spannender. Bovendien keek ik liever naar de ingehouden woede van acteur François Damiens als de vader, dan naar de nogal uitdrukkingsloze babyface van acteur Finnegan Oldfield als de zoon.