De lastige klas en de onvermoeibare docent die de groep uiteindelijk op de rails krijgt met inspirerende methodes: het is een gegeven dat inmiddels behoorlijk wat slijtplekken begint te vertonen binnen de cinema. Dat heeft regisseur Marie-Castille Mention-Schaar er echter niet van weerhouden om met een waargebeurde variant te komen, waarbij niet poëzie, literatuur of sport de verbindende factor blijkt, maar een project over de Tweede Wereldoorlog.

Mevrouw Gueguen (Ariane Ascaride) geeft les op het Leon Blum Lyceum in een voorstad van Parijs. Haar positieve inslag en onuitputbare enthousiasme zorgen ervoor dat ze als enige van de docenten nog wat gezag heeft bij de moeilijkste groep van de school – een multiculturele verzameling leerlingen die netjes uiteen valt in stereotypen als de stille nerd, het rebelse meisje, de macho, de strenge gelovige en nog zo wat types. In werkelijkheid zullen de jongens en meisjes ongetwijfeld iets minder netjes binnen de hokjes hebben gepast.

De 21-jarige Ahmed Dramé, die ook een van de hoofdrollen speelt, schreef mee aan het script, wat heeft geresulteerd in dialogen die een authentiek jeugdig karakter hebben. Samen met de regisseur schetst hij bovendien knap welke onderwerpen er spelen op en rond het slagveld dat het schoolplein heet, door de verschillende personages aparte, persoonlijk subplots te geven. Helaas worden die lijntjes vervolgens niet bevredigend uitgewerkt, waardoor ze uiteindelijk vooral afleiden van het grotere verhaal.



Terwijl de leerlingen voor een nationale wedstrijd de handen ineen slaan en zich verdiepen in de gruwelen die leeftijdgenoten ondergingen tijdens de oorlog, dringen begrippen als acceptatie en respect door in de tienerhoofdjes. En passen ze allemaal hun gedrag aan. Die transformaties zijn niet bijster goed uitgewerkt – de meeste verlopen zo makkelijk dat het dramatische effect ervan minimaal is.

Als een echte overlevende van Auschwitz langskomt in de klas en zijn verhaal doet, weet de film wel de juiste (emotionele) snaren te raken. Leon Zyguel vertelt hoe hij als vijftienjarige in het kamp zijn familie verloor en zelf ternauwernood overleefde. Terwijl hij dat doet lijkt de grens tussen de jonge acteurs en hun personages te verdwijnen; aandachtig luisteren ze naar hem, net als de kijker, met de tranen in de ogen.

Hoewel Les héritiers filmisch te weinig opzien baart om een blijvende indruk achter te laten, kent de film mooie momenten en past die qua pedagogische les moeiteloos tussen soortgenoten als To Sir, with Love, Stand and Deliver en Freedom Writers.