Het verhaal is simpel, ook al vertelt Noé het in flashback en dan ook nog eens niet-chronologisch. Murphy, een Amerikaanse filmstudent in Parijs, heeft een gepassioneerde verhouding met de waanzinnig mooie en mooi waanzinnige Electra – duidelijk een nazaat van Béatrice Dalle uit Betty Blue – maar verziekt de hele boel omdat hij z'n handen niet thuis kan houden. Het trio met het buurmeisje blijkt desastreuze gevolgen te hebben.
Noé heeft gezegd dat Love is bedoeld als opwindend tegenwicht voor al die negatieve, moraliserende verhalen die over seks worden verteld. En het moet gezegd: de seks is geil. De lichamen van de twee debuterende actrices en de goed behangen Karl Glusman – je vraagt je af hoe de casting verliep – worden door Noé en vaste cameraman Benoît Debie (Spring Breakers) schitterend in beeld gebracht, wat onder meer een van de meest sensueel vastgelegde trio's in 120 jaar film oplevert.
Toch kreeg Love na de première in Cannes veel negatieve kritiek. Misschien omdat de marketing te veel nadruk had gelegd op de 3D-seks, want die derde dimensie voegt aan de seks niks toe. (Paradoxaal genoeg wel aan het gevoel dat de geliefden in hun eigen wereld leven, een van Love's sterkste punten.) Of misschien omdat men de komedie niet herkende.
Love is een 21ste-eeuwse bastaardversie van An American in Paris, ook een film over een tragische driehoeksverhouding. Daarom wilde Noé per se een Amerikaanse acteur in de hoofdrol. Dit is zijn over- the-top versie van die klassieke musical, vol erecties en money shots en drugs, vol soundtrackclichés als Pink Floyd en Bachs Goldbergvariaties, en dialoogclichés als 'I fucked everything up'. Noé heeft een film over een loser gemaakt en staat achter de camera te grinniken over zoveel stupiditeit.
Want wat blijft er over na al die fantastische seks? Als je alle drugsroezen en vervoering weghaalt? Dat Murphy er een puinhoop van heeft gemaakt. Dat hij het geluk nog niet herkent al zwemt 'ie erin. Dat geldt voor alle hoofdpersonages uit de films van Gaspar Noé. Allemaal weten ze van liefde toch altijd weer pijn te maken. Love is niet zo heftig als Irreversible of Enter the Void. Wel even zwartgallig over het menselijk vermogen lief te hebben.