Dertigers Nancy (Lake Bell) en Jack (Simon Pegg) ontmoeten elkaar onder de grote klok van Waterloo Station; zij nietsvermoedend met een suf zelfhulpboek onder haar armen, hij met datzelfde boek als herkenningspunt voor zijn afspraakje van de avond. Een persoonsverwisseling met grote gevolgen, als Nancy zich besluit voor te doen als Jacks blind date.

De traditionele meet cute is het begin van een doldwaze (en vaak ronduit ongemakkelijke) avond die het duo langs het Londense uitgaansleven, een bowlingbaan en het jubileumfeest van Nancy's ouders voert. Ondertussen leren ze elkaar beter kennen, wordt er gekeuveld over Wall Street (de film) en lopen ze Jacks verzuurde ex-vrouw tegen het lijf. Tot de bom barst als het bedrog boven water komt, natuurlijk. 
 
Mocht bovenstaande beschrijving klinken als een klassieke romantische komedie: dat is Man Up in zekere zin ook. Debuterend scenariste Tess Morris schuwt het obligate gejammer over het single-bestaan en de noodzakelijke zakdoekmomentjes niet, en ook de grote emotionele speech is van de partij. Maar Man Up is ook verfrissend en eigentijds, zowel in taalgebruik als in de afwijzing van klassieke rolpatronen.
 
Bovenal verrast de film dankzij twee voortreffelijke hoofdrolspelers. Pegg en de relatief onbekende Bell (van origine Amerikaanse, maar met vlekkeloos Brits accent) zijn niet bepaald de geijkte romantic leads, maar hun chemie — eerder gebaseerd op persoonlijkheid dan fysieke aantrekking — is onmiskenbaar. Gemankeerde zielen die elkaar vinden in hun gedeelde liefde voor Oliver Stone-films en die elkaar helpen eindelijk eens voor zichzelf op te komen.


Het scenario van Morris blinkt uit in geestige (soms zelfs iets té) dialogen, maar misschien wel haar meesterzet is dat ze Nancy's misleiding vroeger dan verwacht op tafel gooit. Waardoor Man Up, met name in een fantastische ruziescène op de dansvloer, bij vlagen meer wordt dan enkel luchtig vermaak.
 
Helaas zijn er ook momenten die de juiste noot niet weten te raken. Vooral de scènes met Nancy's gestoorde oud- klasgenoot Sean (Rory Kinnear), een obsessieve perverseling die Nancy probeert te chanteren met haar bedrog, zijn veel te veel van het goede.
 
Maar net als in de (ideale) liefde wegen de voordelen ruimschoots tegen de nadelen op. En Seans gemanipuleer resulteert ook nog eens in een ijzersterke Silence of the Lambs-hommage. Wat meer kan men nog van een romcom wensen.