Toets in Google de woorden Florence Foster Jenkins YouTube in en de eerste hit is een filmpje dat 'Florence Jenkins massacres Mozart' heet. In een tijd waarin leedvermaak de boventoon voert, zal de eerste reactie als je haar de aria 'Koningin van de nacht' van Mozart hoort zingen, hardop lachen zijn. Want goeiegod wat zingt zij vals.

Twee films proberen die eerste reactie enigszins bij te stellen. Stephen Frears' pas in 2016 te verschijnen biopic Florence Foster Jenkins, waarin Meryl Streep de toondove operazangeres speelt, en Marguerite van de Fransman Xavier Giannoli, die vanaf deze week in de Nederlandse bioscopen draait.
 
Giannoli gebruikte de beruchte opname van de Amerikaanse operazangeres Florence Foster Jenkins slechts ter inspiratie. In werkelijkheid leefde Jenkins in Amerika en dateren de gewraakte opnamen uit de jaren veertig. Giannoli, die zelf het scenario van Marguerite schreef, verplaatste zijn verhaal naar Parijs en naar de jaren twintig van de vorige eeuw.


 
Jenkins is nu Marguerite, een aristocratische dame die af en toe voor een select gezelschap aria's uit beroemde opera's zingt in haar kasteel. Ze zingt verschrikkelijk vals, maar weet dat van zichzelf niet. En niemand die het haar wil vertellen, want ze is ook verschrikkelijk rijk.
 
Als de film begint wordt duidelijk dat dit al jaren aan de gang is. Haar man kan het niet langer aanzien (en -horen) en heeft steevast autopech als zijn vrouw gaat zingen. Terwijl zij niets liever wil dan zijn liefde en waardering.
 
Een en ander gaat schuiven als een jonge journalist en zijn anarchistische vriend Marguerite voor hun karretje gaan spannen. Zo wordt Marguerite uit haar kasteel gelokt en dreigt haar kaartenhuis in te storten – met alle positieve of negatieve gevolgen van dien.
 
Giannoli, wiens films Nederland zelden bereiken, laat in het sprankelende en sympathieke Marguerite iets te veel verhaallijntjes door elkaar lopen. De journalist is verliefd op een echte zangeres maar vindt zichzelf te min, zijn anarchistische vriend wil een politieke revolutie ontketenen, en zo nog een paar. Toch slaagt Giannoli erin de focus steeds weer op Marguerite te krijgen en van haar een tragische heldin te maken, die ondanks de vele valse noten steeds echter en sympathieker wordt.