'Wij hebben een droom, jij en ik. Laten we die nu niet kapotmaken,' zegt de ene vrouw tegen de andere.

De een, Emily, woont in een kapitale, vrijstaande villa ergens in Engeland; de ander, Melody, leidt een zwervend bestaan in een Waalse stad. Emily is een goed geconserveerde, op het eerste gezicht zeer vastberaden power woman van eind veertig. Een rendementsdenker die nog geen drie tellen nodig heeft om tijdens een vergadering met mannen in pak de impopulaire maatregelen te nemen die nodig zijn om haar bedrijf vooruit te helpen. Melody is een wispelturige straatkat van eind twintig, met met waterstofperoxide geblondeerd slierthaar, die ervan droomt haar eigen kapsalon te openen. Emily is alleenstaand en kinderloos, Melody is na haar geboorte door haar moeder achtergelaten.

Emily heeft Melody gevonden op een vage internetsite, waarop zij zich als draagmoeder had aangeboden. Haar verhaal, dat ze een eigen kapsalon wil openen en ze zich een beter leven wenst voor haar dochtertje, heeft haar geraakt, zegt ze Melody. Melody heeft helemaal geen dochter, blijkt nadat ze een eicel heeft laten plaatsen in een kliniek in Oekraïne; ze heeft er alles voor over om een kapsalon te openen. De twee hebben allebei een andere droom, maar zijn tot elkaar veroordeeld. 'Ga je je niet bedenken?' vraagt Emily met angst in haar stem.



Melody is de tweede speelfilm van de Waal Bernard Bellefroid, wiens debuut La régate (2009) werd geproduceerd door de gebroeders Dardenne, met wie hij niet alleen zijn documentaire-achtergrond en engagement, maar ook zijn stijl gemeen heeft. Na een korte, gestileerde proloog, waarin Melody wordt geïntroduceerd terwijl ze in foetushouding, slechts gekleed in satijnen ondergoed, op een van haar vele logeeradressen ligt te slapen, zit de camera de twee vrouwen dicht op de huid. Of preciezer: op de buik, vaak houdt de camera even stil bij de buik van een van beide vrouwen. Er zijn sowieso veel scènes die terugkeren, die gespiegeld worden – de geschiedenis herhaalt zich, wil Bellefroid maar zeggen.

Hoewel die constructie soms wat geforceerd is, is Bellefroids vertelstijl schrander én uitermate efficiënt. Langzaam maar zeker ontvouwt zich een aangrijpende moraliteit waarin zo'n beetje alle dilemma' s rond het moederschap, adoptie en draagmoederschap worden gecombineerd met even belangrijke thema's als armoede, wanhoop en afhankelijkheid.

De spaarzame muziek is mooi, de geluidsband (met de ademhaling van Melody) is indringend en de twee hoofdrolspelers, Lucie Debay (Melody) en Rachael Blake (Emily), maken indruk – hun gezamenlijke bekroning op het Montreal World Film Festival is zeer terecht.