Recensie: Mia madre

De belangrijkste is filmregisseur Margherita, die druk bezig is met de opnamen voor een sociaal drama over stakers. Haar moeder Ada ligt op sterven, maar Margherita wil of kan de ernst van de situatie niet onder ogen zien. Terwijl zij gewoon blijft doorwerken, heeft broer Giovanni juist een jaar vrijaf genomen, zodat hij dichter bij zijn moeder kan zijn.
 
De dynamiek tussen dit drietal zou genoeg stof kunnen opleveren voor een fraai, emotioneel familiedrama, maar Moretti voegt er op ongeveer een derde in de film nog een vierde personage aan toe. En die zet de film helemaal op zijn kop.
 
De Amerikaanse acteur Barry Huggins wordt vanuit Hollywood ingevlogen voor de rol van de foute fabrieksdirecteur in Margherita's stakersfilm. En met zijn komst verandert de toon van Mia madre ingrijpend. De hilarische scènes met de onhandelbare en stuntelende Huggins zijn vaak op het randje van slapstick (en soms erover), maar vormen altijd een welkom tegenwicht aan de onvermijdelijke, film-lange dood van de moeder.

Huggins wordt gespeeld door de Amerikaan John Turturro, die goed begreep dat Barry niet alleen een komische, maar ook een tragische figuur is. Diens gesnoef en capriolen zijn vooral uitingen van zijn angst en onzekerheid. Dat de kijker de diepere laag onder de karikatuur ook voelt is Turturro's verdienste. 
 
Hij steelt Mia madre daarmee bijna van hoofdrolspeelster Margherita Buy, zoals hij ooit The Big Lebowski bijna stal van hoofdrolspeler Jeff Bridges, met zijn hilarische bijrol als de volledig in paars gehulde bowler Jesus ('Nobody fucks with the Jesus!'). Bijna, want net als in The Big Lebowski zijn ook in Mia madre de scènes zonder Turturro van hoog niveau. Zodat hij de film alleen maar nog beter maakt, en nog meer kleur geeft. 

Alles bij elkaar is Mia madre een meesterlijke mix van humor en verdriet geworden, en met gemak Moretti' s beste film sinds het overrompelende La stanza del figlio uit 2001.