Heftige drama's en jolige romkoms zijn er genoeg in de Nederlandse cinema, maar intelligente 'dramady's' zijn schaars. Onder het hart lijkt aanvankelijk een aangename uitzondering: een luchtig drama dat puur op de charmante personages, gevatte dialogen en levensechte situaties durft te leunen.

Kim van Kooten speelt Masha, een biologe die valt voor huisarts Luuk (Koen De Graeve). Die is echter nog maar nauwelijks gescheiden van Suzanne (Lies Visschedijk) en heeft een moeizame relatie met zijn twee puberdochters. Masha's norse broer Rogier (Frank Lammers) kijkt de relatie intussen met enige argwaan aan.

Vier goede acteurs (en een aantal prima bijrolspelers), een handvol misverstanden, een lach en een traan: prima recept voor een fijne feelgoodfilm. Maar regisseur Nicole van Kilsdonk (Patatje oorlog, het later dit jaar verschijnende Ventoux) en scenarist Peer Wittenbols (vooral bekend als toneelscenarist) vonden dat kennelijk toch te mager.

Iets voor de helft van de film is er een bloedserieuze wending (voor wie het wil weten: in de trailer wordt alles weggegeven), waarna alle humor, relativering en lucht langzaam maar zeker de film uit sijpelen en plaatsmaken voor onvervalst melodrama.

Daarmee is niet gezegd dat de thematiek van Onder het hart oninteressant is. De verwerking van een op de klippen gelopen huwelijk, de moeizame relatie tussen een gescheiden vader en zijn kinderen, de onduidelijke positie van een nieuwe liefde – allemaal de moeite van het onderzoeken waard. Maar waarom niet binnen een wat minder zware context?

Niet alleen verandert de film op den duur jammerlijk van toon, ook de algehele kwaliteit gaat achteruit. Tussen het sprankelende begin en nogal onbevredigende slot, waarin een heldere conclusie ontbreekt, worden steeds meer clichés en grote gebaren ingezet (de hoofdpersoon die huilend door de regen loopt, bijvoorbeeld, of boos dingen kapot gooit in de supermarkt).

Een slechte film is Onder het hart daarmee nog niet. Alleen een frustrerende. Juist omdat er op elk front – scenario, regie, acteerwerk – veel talent wordt geëtaleerd. Alleen al dankzij de acteurs zijn ook diverse scènes in de tweede helft op zichzelf nog altijd sterk.

Kan dit zelfde team niet gewoon nog eens samen aan de slag, maar dan zonder van die Hele Grote Thema's aan te snijden? Voor een slim, luchtig, levensecht drama dat niet vervalt in kluchtigheid of tranentrekkerij is in Nederland altijd plek.