Als de president van Amerika zijn elitetroepen ziet worstelen tegen een buitenaardse invasie, neemt hij een ferme beslissing: 'Laat de nerds het overnemen!'

Ziedaar Pixels in een notendop: een apocalyptische sciencefictionparodie waarin game-geeks en -nerds dankzij hun mieterse oog-handcoördinatie de wereld redden van aliens in de vorm van klassieke arcadevideospelletjes uit de jaren zeventig en tachtig – Pac-man, Centipede, Donkey Kong, Space Invaders, dat werk . Oorzaak is een door aliens verkeerd begrepen boodschap van de aarde, die dertig jaar geleden de ruimte is ingezonden, met onder andere die games.

Lekker vrolijk trapt de film af met een stel aan The Goonies verwante jochies die zich anno 1982 op hun fietsjes naar de plaatselijke arcadehal haasten. Twee van hen zien we na een WK arcade-gamen vervolgens terug in de tegenwoordige tijd , als respectievelijk de president van de Verenigde Staten (Kevin James; de enige zonder game-talent) en installateur (Adam Sandler; de bijna-arcadekampioen ). Wanneer die laatste bij een jochie een flatscreen komt installeren, valt hij als een blok voor diens bloedhete, door haar man bedrogen moeder (Michelle Monaghan).

De hoofdrolspelers treffen elkaar vervolgens voor crisisberaad in het Witte Huis. De grappen die volgen zijn niet allemaal even origineel, maar een goed deel is raak en vermakelijk, ook geholpen door het nostalgische feest der herkenning. We maken kennis met 'arcaders' in Ghostbusters-achtige overalls met '1Up' op de schouder, zien door aliens gemanipuleerd beeldmateriaal van Ronald Reagan, worden getrakteerd op encyclopedische weetjes over de verschillende versies en levels van game Galaga , en zien gespierde mariniers die arcadetraining krijgen. Als een pixelfiguur aan gort wordt geschoten, verschijnen er punten boven – net als bij de spelletjes destijds. Game-kennis is nauwelijks vereist om dat leuk te kunnen vinden.

Aan het roer van deze blockbuster-komedie stond Chris Columbus, ooit scenarist van Steven Spielberg-producties als Gremlins en The Goonies, en regisseur van succestitels als Home Alone, Mrs. Doubtfire en de eerste twee Harry Potterfilms. Aan hem de taak om de link te leggen tussen hedendaagse CGI-actie en komische avonturenfilms uit het verleden. Met als inspiratie een gelijknamige kortfilm van de Franse animatiefilmmaker Patrick Jean – die het qua inventiviteit wint van de gepimpte 'lange' reïncarnatie. ( Bekijk het filmpje hieronder.)

Zo uitzinnig als in rampenfilmparodie This Is the End, waarin Hollywood in de hel veranderde door een buitenaardse invasie, wordt het in Pixels niet: de rode draad volgt slaafs de voorspelbare lijnen naar het al even voor de hand liggende einde, met een brave moraal over tweede kansen. Nadat halverwege Pac-man het hoofd is geboden, is de grap eraf en verzandt de film in een chaotisch pandemonium van game-figuurtjes dat op de aarde wordt losgelaten. Meer games en nog meer actie volgen, van personages wier houdbaarheid dan inmiddels is verlopen. Vooral Peter Dinklage – probeert hij nou een Duits accent?? – valt als aanstellerige patjepeeër tegen. Het 3D-effect voegt weinig toe, op een in het oog springende game-sequentie in splitscreen na, helemaal in het begin, tijdens het WK gamen.