Het arme lichaam van Ryan Reynolds krijgt nogal wat te verduren. In het erbarmelijke The Change-Up (2011) werd het na een potje synchroon urineren in een magische wensfontein al bewoond door de persoonlijkheid van Jason Bateman. Ditmaal wordt het ‘gekraakt’ door Sir Ben Kingsley, die in Tarsem Singhs sciencefiction-thriller probeert onsterfelijk te worden.


Het eeuwige leven, van de meeste mensen hoeft het niet zo nodig, maar binnen het genre van de sf blijft het een dankbaar onderwerp. Damian (Kingsley) is oud en zijn lichaam laat hem in de steek. Hij mag dan wel een rijk en succesvol bouwmagnaat zijn, het gevoel dat hij echt een betekenisvolle erfenis kan achterlaten heeft hij nog niet. Bovendien moet hij de zaken nog rechtbreien met zijn van hem vervreemde dochter Claire (Michelle Dockery).

Een bedrijf dat zich specialiseert in een proces dat ‘shedding’ heet, biedt uitkomst . Voor extreem veel geld plaatsen ze Damians bewustzijn in een leeg, in het laboratorium gekweekt, lichaam. Met het uiterlijk van Ryan Reynolds zien we hem vervolgens in rap tempo nieuwe vrienden maken en genieten van het leven. Op de opzwepende klanken van brass band muziek schieten we enkele maanden verder, terwijl hij van New Orleans zijn thuis maakt. Als hij dingen begint te zien die er niet zijn, blijkt dat het jonge lichaam toch niet zo leeg is als hij dacht en al snel moet hij rennen voor zijn leven.



Singh plaatst het verhaal naar eigen zeggen 'twintig minuten in de toekomst', waardoor alles zich afspeelt in een realiteit zonder al te veel futuristische fratsen. Toch weet hij met strak gestileerde decors en camerabewegingen visueel zijn handtekening te zetten. Als Damian begint te hallucineren waan je je bovendien in een muziekvideo uit de jaren negentig, wat niet vreemd is, want Singh vestigde zijn naam in die periode met clips voor onder andere R.E.M. (Losing My Religion) en En Vogue.

Los van de fraaie beelden is Self/Less vooral een doorsnee thriller die allerlei kansen laat liggen om een diepere, filosofische laag aan te boren. Kogels vliegen, auto’s achtervolgen, wenkbrauwen fronsen en getroebleerde ouder-kind relaties worden halfslachtig onder handen genomen; het is allemaal degelijk genoeg om niet te vervelen, maar je kan je niet aan het idee onttrekken dat een echt sterke science fiction thriller zijn huid ‘geshed’ heeft en dat de lege huls nu onder de titel Self/Less in de bioscopen draait.