Een kat-en-muisspel tussen twee helderzienden, zoiets werd al eens opgevoerd in een van de beste afleveringen van The X-Files (Clyde Bruckman's Final Repose), en nu kruisen ook Anthony Hopkins en Colin Farrell de paranormale degens.

FBI-agenten Joe Merriweather (Jeffrey Dean Morgan) en Katherine Cowles (Abbie Cornish) stuiten op een seriemoordenaar en besluiten de hulp in te roepen van de helderziende John Clancy (Anthony Hopkins). Clancy is, na de dood van zijn dochter en de breuk met zijn vrouw, met pensioen en wil in eerste instantie niet helpen. Enkele clichés later zijn de drie gezamenlijk op onderzoek uit en merken dat de moordenaar dezelfde krachten heeft als Clancy.

Afonso Poyart kiest ervoor om van zijn thriller geen slepende whodunnit te maken (ook in de trailer van de film is direct duidelijk wie de dader is) en richt zich op de psychologische kant van de gebeurtenissen. De spanning zit in het langzaam onthullen van de precieze motivatie van de moordenaar. Want waarom is hij schijnbaar willekeurige mensen, waaronder een kind, aan het ombrengen? En, belangrijker nog voor de spanning, hoe pak je iemand die alles al ziet aankomen?

Helaas brengt de Braziliaanse regisseur het niet bijster originele verhaal als een dubbele aflevering van een matige televisieserie. De voorspellende visioenen van Clancy zien eruit alsof ze bij elkaar gejat zijn uit videoclips en thrillers uit de jaren negentig, vol shots van engelachtige meisjes met wapperende haren en grommende wolven. Niet alleen esthetisch doet de film gedateerd aan; de grootste ergernis is de zeer matige en ouderwetse actie, met als dieptepunt een rommelige en saai in beeld gebrachte auto-achtervolging.

Aan Hopkins ligt het niet, die is ouderwets sterk en zijn chemie met Colin Farrell, een bad guy met een twist, is heel aardig. Helaas zijn hun acteerprestaties ingebed in een verzameling duffe conventies en gekunstelde situaties. Zo wordt bijvoorbeeld Joe in de film wel drie keer weggeroepen voor een telefoontje, zodat Clancy en de sceptische Cowles met elkaar worden opgeschept. Waarschijnlijk hoopten de makers daarmee de meesterlijke scènes tussen Hopkins en Jody Foster in The Silence of the Lambs in herinnering te brengen. Zonder succes.