Arme Adaline Bowman. Sinds een bizar auto-ongeluk in 1937 – iets met onderkoeling en een blikseminslag – is ze fysiek geen dag ouder geworden. En dus gaat ze anno 2015 nog altijd als beeldschone blonde vrouw van 29 door het leven.

Een zegen lijkt het eeuwige leven voor Adaline (Blake Lively) niet te zijn. De enige die haar geheim kent is haar inmiddels bejaarde dochter. Verder durft ze het niemand te vertellen, uit angst als freak aan allerlei medische experimenten te worden onderworpen. Op haar hond en een blinde vriendin na dwaalt ze moederziel alleen door haar eindeloze bestaan: om de tien jaar verhuist ze naar een andere plaats.
 
Een vrouw die nooit veroudert : het is zonder meer een uitdagende premisse, bedacht door scenarioschrijver J. Mills Goodloe. En bovendien een geweldig uitgangspunt voor een existentieel epos over het leven en de dood. Maar jammer genoeg is het magisch-realistische The Age of Adaline vooral een mierzoet liefdesdrama geworden.
 
Want natuurlijk is er die ene man die Adaline uit haar zelfverkozen isolement sleurt : charmante miljonair en filantroop Ellis (Michiel Huisman, in zijn eerste grote Amerikaanse filmrol). Al gaat dat niet van harte. Want Adaline gelooft eigenlijk al lang niet meer in sprookjes: 'Liefde zonder samen oud worden eindigt slechts in een gebroken hart.'



Maar Ellis is anders. Jong en toch wijs, zorgzaam, ondernemend. En heel belangrijk: intelligent. Want als 107-jarige heeft Adeline in de loop der jaren nogal wat kennis vergaard. Maar ook met al die levenswijsheden wordt door de makers helaas weinig gedaan. Adaline spreekt vloeiend Portugees en veegt de vloer aan met haar schoonfamilie in een potje Triviant, maar dat is het dan wel wat diepgang betreft.
 
Kleine lichtpuntjes zijn er wel: Blake Lively is met haar tijdloze gratie fantastisch als het titelpersonage, en Harrison Ford speelt zijn beste rol in jaren als Huismans vader. Bovendien verstaat regisseur Lee Toland Krieger (Celeste and Jesse Forever, The Vicious Kind) op technisch gebied zijn vak: met verve worden de verschillende tijdsperiodes, van kostuums tot kapsels en make-up, tot leven gewekt.
 
The Age of Adaline had dan ook, ondanks het zoete liefdesverhaal, met gemak een vermakelijke film kunnen opleveren. Maar het teleurstellende slot en de irritant-uitleggerige voice-over steken daar een stokje voor.