Een wereld zonder mannen, waarin vrouwen in negentiende-eeuwse kostuums naar lezingen gaan over insecten waar niet alleen echte vrouwen in het publiek zitten, maar ook etalagepoppen. Een wereld van vooraf uitgeschreven rollen, waarin de ene vrouw de baas is en de ander haar slaaf, die af en toe gestraft moet worden als ze een taak niet naar behoren heeft uitgevoerd.

In handen van de meeste regisseurs – bijvoorbeeld die van Jess Franco, op wiens Lorna, the Exorcist deze film losjes is gebaseerd – zou dit een heel vunzig werkje zijn geworden, maar niet in handen van de Brit Peter Strickland. Die eigende zich deze wereld van de Europese B-film toe voor een heel persoonlijk en uiteindelijk ook melancholiek verhaal.

In 2012 brak Strickland bij het festivalpubliek door met Berberian Sound Studio, een heerlijke ode aan de Italiaanse horrorfilms van de jaren zeventig. Actrice Chiara D’Anna, die in die film debuteerde, keert voor The Duke of Burgundy terug in gezelschap van de Deense actrice Sidse Babett Knudsen, die we kennen als premier Brigitte Nyborg uit de tv-serie Borgen.

D’Anna speelt Evelyn , het slaafje, en Knudsen is Cynthia, de baas. Of toch niet… Regisseur Strickland speelt virtuoos met onze verwachtingen en kantelt zo steeds het beeld dat we van de vrouwen en hun relatie hebben.

Hij slaagt er in de wereld van de vrouwen, hoe kunstmatig en vreemd ook, tastbaar te maken. Bijvoorbeeld tijdens de vele gedwongen wasjes van dameslingerie die we Evelyn zien doen. In prachtige close-ups zien en horen we de zeepbellen uitelkaar spatten. Het is zo fraai gefilmd (door cameraman Nic Knowland), dat we het uiteenspattende zeepsop bijna kunnen voelen.

Het is een moedige stap van Knudsen, die na het internationale succes van Borgen ongetwijfeld in grotere producties terecht had gekund, dat ze voor haar eerste Engelstalige film deze kleine, kunstzinnige film heeft gekozen. Waarschijnlijk zullen niet veel mensen de film gaan zien, daarvoor schrikt – geheel onterecht natuurlijk – het onderwerp te veel af, maar ze was perfect voor de rol.

Niet alleen geloof je de natuurlijke autoriteit die ze voor deze rol moest hebben, ze geeft haar personage ook de nodige kwetsbaarheid mee, die prima past bij het genuanceerde beeld dat Strickland in zijn film wilde schetsen.