Die belanden daar na een noodlanding met een klein vliegtuigje dat hen terug
naar de bewoonde wereld had moeten brengen na een publiciteitsstunt. Ze hadden
zich daarvoor vastgeketend aan bomen die door een gasbedrijf illegaal werden
gekapt. De inheemse stam die ze ermee wilden redden, zet hen als dank op het
menu.
Hoewel Roths Knock Knock (2015), met Keanu Reeves, later werd
gemaakt, bereikte die eerder de bioscoop dan het al uit 2013 stammende The Green
Inferno. De Chileense schone Lorenza Izzo – inmiddels Roths vrouw – die in
Knock Knock opviel als charismatische kwelgeest, krijgt in The Green Inferno als
lijdend voorwerp wat minder kans om uit te pakken.
Dat neemt niet
weg dat de door Roth geschreven en geregisseerde film kan bogen op
gedenkwaardige complicaties, snaakse dialogen, campy Spaanse accenten en
ronkende oneliners waarvan een béétje horrorfan weet dat ze fout uit zullen
pakken. Zoals de reden die een student aan Justine (Izzo) geeft om zich aan te
sluiten bij zijn actiegroep: 'Don't think. Act.'
Qua grimmigheid
komt deze retro-kannibalenhorror in de buurt van Hostel, al is het belang van de
shock hier nog verder ondergeschikt gemaakt aan de funfactor. Dat niet alles
plot- en continuity-wise klopt is onderdeel van die lol. Net als het
ongepolijste realisme bij daglicht waarin de slachtpartijen zich afspelen, in
navolging van de kannibalenfilms uit de jaren zeventig en tachtig waar de film
aan refereert. Ook Roth draaide op locatie in de jungle bij een lokale stam en
strooide kwistig met sterke verhalen over de omstandigheden waaronder werd
gefilmd. De vliegtuigcrash getuigt van een te gek staaltje humorvol low-budget
filmen met maximaal effect.
Qua smakeloosheid steekt dit eerbetoon
aan exploitatie-iconen als Last Cannibal World (1977), Cannibal Holocaust (1980
) en Cannibal ferox (1981) echter bleekjes af tegen zijn notoire voorbeelden.
Waar die niet terugschrokken voor verkrachtingsscènes, afgehakte edele delen,
levend gevilde dieren of een kannibalenmoeder die haar boreling voor de
krokodillen werpt nadat ze zelf de navelstreng heeft doorgebeten, komt Roth –
naast het te verwachten hak-, trek- en snijwerk – niet verder dan iets met
zelfbevrediging en wat gekoketteer met vrouwenbesnijdenis. Hoewel niet voor tere
zieltjes, wordt Roths gecultiveerde pulp mede door het knullige jaren tachtig-
sausje nergens te smakeloos om aan te zien.
-----------------------------------------------------------------------------------
Andere aanbevolen regenwoudfilms uit de jaren zeventig en tachtig:
The Emerald Forest (1985) – John Boorman. Ook met kannibalen, naast
ayahuasca-hallucinaties en een beter verhaal. Over een ingenieur die na tien
jaar zoeken zijn zoon terugvindt die als kind door een inheemse stam werd
meegenomen aan de rand van het regenwoud. Gebaseerd op een waargebeurde
geschiedenis.
The Mission (1986) – Roland Joffé. Zonder kannibalen, maar wel gefilmd bij
lokale stammen, met een geweldige Robert De Niro als tot het christendom
bekeerde, voormalige slavenhandelaar. Episch historisch drama over hoe vrome
jezuïeten een inheemse stam proberen te beschermen tegen Portugese
slavenhandelaars.
Aguirre, der Zorn Gottes (1972) – Werner Herzog. Langs dezelfde Peruaanse
Amazone-tak gedraaid als The Green Inferno. Een bijna gedoemde filmproductie
over een gedoemde zestiende-eeuwse Spaanse expeditie op zoek naar El Dorado.