The Hunger Games zijn afgelopen. Na twee delen vol bloederige spelen en een deel vol gehuil en diepzinnig gestaar (én een zingende Katniss) zijn we aangekomen bij de laatste aflevering van de serie.

Het is te hopen dat de young adults, net als destijds bij de Harry Potter- films, met hun helden zijn opgegroeid, want Mockingjay – Part 2 windt geen doekjes om de harde en vaak sombere werkelijkheid.

Ook actrice Jennifer Lawrence (25 inmiddels) is niet meer de onervaren actrice die ze ten tijde van het eerste deel van The Hunger Games (2012) nog was. Dat begreep ook regisseur Francis Lawrence (geen familie), die de camera opvallend vaak op haar richt als er weer iets verschrikkelijks gebeurt. Zo vormen haar blikken een emotioneel en indringend commentaar op de gebeurtenissen.

Want in tegenstelling tot deel 1 van Mockingjay gebeurt er nogal wat in deel 2.

De film opent in District 13, waar Katniss en Peeta weer samen zijn. Peeta is labiel en onbetrouwbaar, omdat hij in opdracht van dictator Snow werd gehersenspoeld. Desondanks wordt hij door rebellenleider Alma Coin met Katniss meegestuurd voor propagandafilmpjes over de opmars van de rebellen.

Die uiteindelijk levensgevaarlijke tocht is fraai gefilmd, soms bloedstollend spannend (bijvoorbeeld de strijd met de 'mutts' in het riool onder het Capitool ), en omdat in een slotdeel van een serie in principe iedereen dood kan (sprak de cynicus), is ook werkelijk niemand van de jonge strijders die Katniss vergezellen zijn of haar leven zeker.

Mockingjay – Part 2 is dus spannend, maar ook gelaagd en opvallend onbestemd over grote thema's als vriendschap, liefde, macht en media. De film is daarmee duidelijk het young- adult-genre ontgroeid en een even logische als waardige afsluiting van de serie.