Acteur en producent Vin Diesel staat misschien te boek als grommende spierbundel, in werkelijkheid is hij een toegewijde spelletjesnerd en fantasy-aficionado. Het was zijn liefde voor rollenspel Dungeons & Dragons die tot het script van The Last Witch Hunter leidde: toen hij scenarist Cory Goodman vertelde over zijn favoriete D&D-personage, een zelfverzonnen heksenjager, bedacht die daar een compleet filmverhaal omheen.

Overigens heeft dat verhaal verder weinig meer met het spel van doen. The Last Witch Hunter opent acht eeuwen terug in de tijd, als een groep wanhopige mannen eropuit trekt om de koningin der heksen te doden en zo een einde te maken aan de verwoestende plaag die over hun land is uitgestort. De bebaarde krijger Kaulder (Diesel) is uiteindelijk degene die haar weet te verslaan, maar niet voordat ze hem met een spreuk het eeuwige leven 'schenkt'.

Achthonderd jaar later doolt Kaulder nog altijd op de aardbol rond, als een moderne Highlander. Vervloekt met onsterfelijkheid heeft hij zich opgeworpen als beschermheer van het menselijk ras, dat de strijd tegen de heksen intussen lijkt te hebben beslecht. Nieuw onheil dreigt echter als een mysterieuze magiër ten tonele verschijnt, die vastbesloten is de heerschappij der heksen te herstellen.

Aanvankelijk neemt The Last Witch Hunter zichzelf niet al te serieus. Kaulder is niet de zwijgzame held die je zou verwachten, maar een arrogante vrouwenverslinder die in een luxueus penthouse in hartje Manhattan resideert, rondrijdt in een glanzende sportauto (een knipoog naar Diesels beroemdste franchise) en bij voorkeur knappe stewardessen zijn bed in lokt.



Hoogst vermakelijk is een aantal scènes die zó slecht zijn dat ze weer leuk worden. Zoals het moment waarop Kaulder in een vliegtuig een afschuwelijke ramp weet te voorkomen door te prutsen met wat bovennatuurlijke steentjes. Of wanneer hij gortdroog — Diesels karakteristieke kop vertrekt de gehele film geen spier , ook niet op de meest emotionele momenten — aan een kompaan meldt dat de man die ze gaan bezoeken een 'level 18 warlock' is, en dat voorzichtigheid dus geboden is.

Maar 'helaas' is The Last Witch Hunter niet belabberd genoeg om uit te kunnen groeien tot een cultfilm. Daarvoor zijn met name de technische onderdelen van een te hoog niveau — al zijn de met computereffecten doorspekte actiescènes nog altijd vrij krakkemikkig — en neemt regisseur Breck Eisner (The Crazies) zijn bespottelijke vertelling uiteindelijk toch te serieus . Waardoor de aanvankelijke glimlach, die voortkomt uit alle onzin en voorspelbaarheid die over de kijker wordt uitgestort, na het eerste half uur toch plaatsmaakt voor irritatie en verveling.