Hoewel de markt tegenwoordig best weet in te spelen op de behoeften van singles, ben je sociaal nog steeds een uitbijter als je geen partner hebt. Stelletjes nodigen je niet uit om te komen dineren, tv-commercials idealiseren het glimlachende gezin en David Cameron verklaarde afgelopen februari dat je niet tot het fundament van de samenleving behoort als je niet getrouwd bent. Dus hup, belastingvoordeel voor gehuwden.
The Lobster is een ludiek protest tegen de dating-hysterie en de ideologie van de stelletjesmaatschappij. In een vaag nabije toekomst worden singles bij wet gedwongen binnen 45 dagen een geliefde te vinden, anders veranderen ze in een dier naar keuze. Voor Colin Farrells personage David betekent dat: een kreeft. Samen met andere alleenstaanden is hij afgevoerd naar een afgelegen hotel, waar ze dagelijks rituele spelletjes moeten spelen om een geschikte partner te vinden.
Een manke man probeert een manke vrouw te vinden, maar als dat niet lukt slaat hij zichzelf steeds een bloedneus, zodat misschien de vrouw met de bloedneus voor hem valt. Helaas. Wanhopig over de dreigende metamorfose doen sommigen dan maar alsof ze van elkaar houden. Om de naderende deadline met een dag uit te stellen, kunnen de singles buiten het terrein een loner vangen – een man of vrouw die aan de stelletjesmaatschappij is ontsnapt en buiten in de bossen leeft . Een van hen wordt gespeeld door Rachel Weisz.
Zoals elke film van Lanthimos is ook The Lobster een reflectie op geconstrueerde gemeenschappen en de vreemde sociale regels die we erop nahouden om die gemeenschappen te reguleren. Maar zo’n radicale, cerebrale exercitie als Alps is de film niet geworden. The Lobster is ook een ontroerend liefdesverhaal, dat moeiteloos van farce naar romance heen en weer gaat, geholpen en verpersoonlijkt door de prachtige Weisz, die zoals altijd een beetje van de wereld lijkt maar tegelijk met twee benen op de grond staat. Ook Farrell is trouwens prima gecast.
Lanthimos is in topvorm. De souplesse waarmee hij het absurdisme van Luis Buñuel mixt met Aldous Huxley’s Brave New World, en er toch helemaal zijn eigen handtekening onder zet, levert een tegendraadse, droogkomische klassieker op voor het post-Tindertijdperk. Wie kan dating nu nog serieus nemen?
Hardcore Yorgos Lanthimos-fans zullen misschien de bizarre uitwassen missen van zijn films Dogtooth en Alps, maar in The Lobster is de naar Groot-Brittannië verhuisde Griek in topvorm, door van deze komische kritiek op de stelletjesmaatschappij ook een ontroerend liefdesverhaal te maken.