Recensie: The Man from U.N.C.L.E.

Ritchie's film, een gelikte mix van klassiek spionagegeweld en een buddy- komedie, toont hoe de CIA en KGB ooit tot hun unieke samenwerking zijn gekomen. Aanleiding is de verdwijning van een Duitse kernfysicus, die eerst voor Hitler en daarna voor de VS aan een atoombom knutselde en nu waarschijnlijk in handen is gevallen van een kwaadaardige bende neofascisten.

Beide kampen besluiten hun beste man op de zaak te zetten. In het geval van Amerika is dat de arrogante kunstrover Napoleon Solo (Henry Cavill), die zoals zijn naam al weggeeft het liefst alleen werkt en die een broertje dood heeft aan regels en autoriteit. De Sovjets sturen diens tegenpool, de hondstrouwe kolos Illya Kuryakin (Armie Hammer).

Zoals te verwachten valt is het bepaald geen liefde op het eerste gezicht tussen de twee. En dan wordt er ook nog eens een beeldschone vrouw — de dochter van de vermiste wetenschapper, gespeeld door de Zweedse Alicia Vikander — onder hun hoede geplaatst. De grappen die daaruit voortvloeien laten zich gemakkelijk raden.

Die voorspelbaarheid geldt eigenlijk ook voor de rest van de film. Van de traditiegetrouw spectaculaire openingssequentie — met rondscheurende Lada's door de straten van Oost-Berlijn en een kabelbaan over de Muur — tot de schurkenorganisatie die het einde der tijden propageert: het is allemaal wel erg vertrouwd.

Ook niet altijd even indrukwekkend zijn de twee hoofdrolspelers. Hammer en Cavill, die we vooral kennen als respectievelijk de Winklevoss-tweeling in The Social Network en als Superman, weten hun karikaturale rollen niet veel kleur te geven . En Vikander, die juist wel eigenheid aan een verder nogal inwisselbaar personage meegeeft, spreekt dan weer een onverstaanbaar soort Duits, waarbij zelfs Hans Gruber uit Die Hard verbleekt.

In al die knulligheid en oubolligheid schuilt echter ook weer een zekere charme, die past bij een hommage aan een vijftig jaar oude televisieserie. En Guy Ritchie voegt met zijn eigenzinnige regie zoals altijd de nodige panache en energie toe. De (veelal droogkomische) actiescènes zwieren vrolijk alle kanten op, ondersteund door split-screens, vreemde camerahoeken en gekke zooms.

Leuk zijn ook een aantal groteske bijrollen — Sylvester Groth als martelnazi springt het meest in het oog — en de talloze filmverwijzingen. Met cameo's voor de helikopter van Pussy Galore en de muziek van maestro Ennio Morricone. Waardoor The Man from U. N.C.L.E. uiteindelijk toch een voldoende scoort.