De 78-jarige Rus Andrey Konchalovskiy werkte in een ver verleden samen met Tarkovsky en was verantwoordelijk voor Hollywoodfilms als Runaway Train en Tango & Cash. Na het geflopte The Nutcracker in 3D (2010) keerde hij terug naar zijn geboorteland en maakte daar dit ingetogen drama met een magisch-realistische ondertoon, over een gemeenschap aan het Kenozero-meer.

Lyokha (Aleksey Tryapitsyn) is postbode en haalt iedere dag met zijn bootje aan de overkant van het meer de post, om die vervolgens in de buurt rond te brengen. Hij leidt een simpel leven en kletst regelmatig wat met zijn buren, de een is alcoholist, de ander zit in een diepe existentiële crisis. De meeste tijd brengt hij echter door met de jonge Timka en diens moeder, op wie hij heimelijk verliefd is. Hij helpt met zware klussen en neemt het jochie mee uit vissen.

Het hoofdpersonage is bezorger van het nieuws, geld en andere zaken, en doet tevens dienst als praatpaal. Zo maakt hij elke dag kort deel uit van de verschillende levens aan het meer. Via de  flarden die we van die levens te zien krijgen, wordt een treffend beeld geschetst van deze landelijke gemeenschap in de schaduw van het moderne leven. Want het bestaan mag hier dan simpel zijn, het is niet volledig afgesneden van de beschaafde wereld. Internet is niet aanwezig , maar de mensen weten er wel van, en niet ver verwijderd ligt een moderne lanceerbasis voor ruimteraketten. Dat laatste levert een paar prachtige, surrealistische plaatjes op.

Die plaatjes zijn voor rekening van Aleksandr Simonov, de cameraman die ook een paar geweldige films van Aleksey Balabanov filmde. Met veelal statische shots maakt hij het meer, ondanks de ontberingen van de bewoners, tot een paradijselijk plekje, met diepgroen gras, glooiende heuvels en idyllische houten huisjes. En als Lyokha met zijn boot over het water scheert is dat niet minder dan hypnotiserend. In combinatie met het gebruik van voornamelijk niet-professionele acteurs die een versie van zichzelf spelen en regelmatig improviseren, creëert Konchalovskiy een authentieke feel.

Gaandeweg de film begint Lyokha's ziel te dolen en sijpelt er wat magisch- realisme de film binnen. Lyokha hallucineert, ziet opeens een grijze kat die er niet is, en twijfelt over zijn plek in het universum. Hij lijkt zich te identificeren met een vlieg die tegen het raam plakt en een mier die op een strohalm meedeint op de wind. Onverklaarbaar gebonden aan een plek en niet wetend wat er allemaal nog meer is. Terwijl op de achtergrond onopgemerkt een raket de lucht in schiet.

Hoewel de film als geheel wel erg bescheiden en ingetogen blijft, verveelt dit liefdevolle drama geen moment, vooral dankzij het prima spel van de charmante hoofdrolspeler en de prachtige plaatjes.