Twee vrouwen treffen elkaar bij de hekken als ze hun zoons komen zoeken in een Amerikaans winkelcentrum waar een gasleiding is ontploft. Kort daarop zien ze elkaar terug als ze het papierwerk rond de dood van de beide omgekomen tieners moeten regelen. Maar net als de moeders vriendschap sluiten, blijkt de explosie het resultaat te zijn geweest van een aanslag, die een van beide zoons mogelijk op zijn geweten heeft.

Doel van deze startsituatie is het ter discussie stellen van vooroordelen in post-9/11 Amerika. Een zwarte FBI-agente legt het uit: 'Ik heb een bom en een Pakistaanse jongen, dus u begrijpt in welke hoek we zoeken.' Want de ene moeder – Lea – is blank en de andere moeder – Maryam - van Pakistaanse komaf. Lea's huwelijk liep op de klippen toen haar conservatief-christelijke man radicaliseerde tot evangelist. Maryam tegen haar man in bed: 'Ze mochten niet eens verkleed naar Halloween!' Haar islamitische man: 'Wij zijn niet dat soort fanatici.'

Even nog lijkt Torn voor de hand liggend drama te willen mijden, door de explosie zelf niet te tonen, en door op afstand te blijven als de ouders van politieagenten het nieuws te horen krijgen dat hun zoons zijn overleden. Maar al snel blijkt hoe weinig ruimte er daadwerkelijk is voor de gepretendeerde nuance. Niet alleen vanwege de vaak tenenkrommende dialogen, maar ook omdat de film oogt als een opdringerige, opgeblazen tv-soap die aan zapvrees lijdt. Er wordt zwaar op close-ups geleund, de soundtrack klinkt naar goedkope elektronica en na amper twee zinnen wordt haastig naar een volgende scène doorgeschakeld.



Toch worden er nog best aardige zijpaden bewandeld, als op zeker moment blijkt dat beide moeders hun zonen minder goed kennen dan ze dachten. Maar de manier waarop is wederom weinig fijnzinnig. Is nu ook Lea's zoon een potentiële moordenaar? Of toch niet? Nadat de film lang heeft gedraaid om de vraag wie de dader nu is geweest, luidt de moraal ten slotte dat de toedracht er niet toe doet: wat is gebeurd, is gebeurd ; de moeders moeten met de voldongen feiten leren leven. Dat is behalve onbevredigend ook nog inconsistent, als we vervolgens – buiten de moeders om – toch nog te zien krijgen hoe het gelopen is of zou kunnen zijn.

Torn is daardoor vooral zelf een innerlijk verscheurd drama: een pleidooi voor subtiliteit dat in steenkolenfilmtaal wordt verteld. Een goedbedoelde soap met enkele campy uitschieters. Een merkwaardige combinatie.