In zijn vorige film The Kidnapping of Michel Houellebecq vermengde regisseur Guillaume Nicloux feit en fictie door schrijver Michel Houellebecq zichzelf te laten spelen. Een trucje dat hij min of meer herhaalt in Valley of Love, waarin Isabelle Huppert en Gérard Depardieu gestalte geven aan een gescheiden acteursechtpaar, genaamd Isabelle en Gérard.

Isabelle en Gérard treffen elkaar in de verzengende hitte van Oost-Californië , onder bizarre omstandigheden. Aanleiding is de zelfmoord van hun zoon Michael , die hen in zijn afscheidsbrief verzocht om zes maanden later naar Death Valley af te reizen. Want daar zal hij nog eenmaal verschijnen.

Met tegenzin volgen ze dag na dag het schema dat Michael voor zijn dood voor hen heeft uitgestippeld, langs alle toeristische hoogtepunten van de woestijnvallei . Al wachtend kibbelen ze over hun stukgelopen huwelijk, hun schuldgevoel en hun (on)geloof in het bovennatuurlijke. En Gérard wordt herkend door een irritante Amerikaan, die hem om een handtekening vraagt, ook al weet hij niet precies wie hij voor zich heeft. Waarop Gérard ondertekent met Bob De Niro.



Of Michaels brief een postume poging tot wraak of verzoening is, of dat hij daadwerkelijk op aarde zal terugkeren, blijft lang in het midden. Maar de afsluiting waarmee Nicloux uiteindelijk op de proppen komt is verre van bevredigend. Zoals ook de aanvankelijk spannende hereniging tussen Isabelle en Gérard langzaam doodbloedt onder de brandende zon.

Dat ligt overigens niet aan de acteurs, die voor het laatst samen te zien waren in Maurice Pialats Loulou (1980). Huppert is degelijk als altijd. En Depardieu, die tussen alle schandalen en bezoekjes aan bevriende dictators door eindelijk weer eens tijd had voor een interessante film, is zowaar voortreffelijk. Met zijn lobbige voorkomen en droef-komische blik voegt hij de broodnodige humor toe aan Nicloux' metafysische meta-drama.

Maar verder is Valley of Love voor het overgrote deel zo leeg als de woestenij waarin het verhaal zich afspeelt. Met als dieptepunt een volstrekt overbodige nachtscène waarin Gérard op een tennisbaan door een misvormd meisje wordt toegesproken over de dood. Zoiets hebben we al vaker gezien (bij David Lynch bijvoorbeeld), en vooral veel beter.