Juichende reacties afgelopen februari na de première op de Berlinale. Een film van meer dan twee uur over een jonge Spaanse vrouw en een groep dronken mannen tijdens een bizarre nacht in Berlijn, die in één stuk gefilmd was? De uitroeptekens waren niet aan te slepen. Wat een ongelofelijke choreografie moest dat zijn geweest om het beeld en geluid op die 22 locaties, met meer dan 150 figuranten, er goed op te krijgen en ook nog een spannend verhaal te vertellen.
Eigenlijk werd er vooral gejuicht over wat zich achter de camera moet hebben afgespeeld, in plaats van over de kracht van de beelden. Oké, dat is te kort door de bocht. Vóór de camera gebeuren ook bijzondere dingen. Alleen niet in het eerste half uur. De Spaanse Victoria wandelt rond half vijf 's ochtends uit een club, wordt aangesproken door een groep dronken mannen en gaat uit een soort destructiezucht – of omdat het zo in het script stond – met ze mee. Even langs de nachtwinkel, stiekem bier drinken op het dak van een flatgebouw en dan hop, samen een bank overvallen.
Het is allemaal best knap gedaan. Maar als film overtuigt Victoria niet. Dat het hele gebeuren nog maar net binnen de grenzen van de geloofwaardigheid valt, is op zich geen punt. Het probleem is dat het je als kijker niets kan schelen wat de personages overkomt. Na dat eerste half uur hebben Victoria en Sonne, de man die tot vervelens toe met haar loopt te flirten, één gesprek waarin iets van hun karakter en motivatie doorschijnt. Sommige films kunnen het zich permitteren om alleen de contouren van personages te schetsen, maar deze film niet. Je wilt weten wie deze mensen zijn die dit allemaal overkomt, maar helaas blijven zij figuranten in een aardig bedacht avontuur.
Dat Victoria lichtjes getraumatiseerd blijkt door de kadaverdiscipline waarmee ze jarenlang piano heeft moeten leren spelen en daardoor ook maar verloren door de grootstad – en, mind you, haar hele leven – loopt, en dat ze eindelijk een beetje warmte denkt te vinden bij een aangeschoten Berlijner, dat is allemaal te mager om deze reis naar het einde van de Duitse nacht iets waarachtigs mee te geven.
Is het een truc?! Is het een film?! Nee! Het is Sebastian Schippers 140 minuten durende Berlijnse heistfilm die in één take werd opgenomen! Wablief? Ja! In realtime!