Zombiesoap

Meteen in de pilot van het slechts zes afleveringen tellende eerste seizoen, werd duidelijk dat de makers van The Walking Dead niet krampachtig zouden gaan proberen zombieclichés te vermijden. Het verhaal begint als hoofdpersoon Rick Grimes ( Andrew Lincoln), sheriff van een dorp in Atlanta, ontwaakt in een verlaten ziekenhuis. Verdwaasd struint hij door lege straten vol ravage – een weinig subtiele knipoog naar het indrukwekkende begin van Danny Boyle’s 28 Days Later. De zombies die Rick vervolgens treft, komen rechtstreeks uit een klassieker als Night of the Living Dead: traag, dom, half vergaan en alleen te elimineren met een schot, klap of steek in het hoofd.

Bekend terrein dus, maar dankzij het creatieve talent achter de serie is dat helemaal geen probleem. ‘ Showrunner’ Frank Darabont regisseerde eerder succesfilms als The Shawshank Redemption en The Green Mile, als ook de onderschatte horrorfilm The Mist. En coscenarist Robert Kirkman is tevens de bedenker van de intelligente gelijknamige strip waarop de serie is gebaseerd. Wat The Walking Dead mist aan originaliteit, wordt ruimschoots gecompenseerd door spanning, sfeer en vooral: menselijk drama.

Dat The Walking Dead bovenal een soap is – in de beste zin van het woord – die zich toevallig afspeelt in een apocalyptisch gebied vol levende doden, is in het tweede seizoen nog duidelijker dan voorheen. Rick, intussen herenigd met vrouw en kind, voormalige hulpsheriff en een bonte groep andere overlevenden, leidt de groep naar een legerbasis waar mogelijk nog meer overlevenden wonen. Maar ze komen niet ver: wegens toenemend zombiegevaar besluiten ze te schuilen op een nabijgelegen ranch. Bijna het hele seizoen – dertien afleveringen ditmaal – speelt zich af op of nabij deze boerderij, en toch wordt het geen moment saai. Dat heeft alles te maken met de toenemende spanningen binnen de groep. Ook dat is een zombiecliché, dat in The Walking Dead zeer effectief wordt uitgewerkt: de overlevenden hebben elkaar op den duur evenzeer te vrezen als de zombies. En de dreiging is reëel; de makers zijn niet te kinderachtig af en toe een belangrijk personage te laten sneuvelen.

Niet dat iedereen elkaar naar het leven staat. Zoals in ieder goed drama is er veel conflict, maar ook voldoende menselijkheid. De centrale vraag is: hoe blijf je een fatsoenlijk mens als je leeft in een hel? Rick wil bovenal een goede echtgenoot en vader zijn, maar wordt als leider van de groep gedwongen tot heel wat dubieuze beslissingen. Indirect worden grote thema’s als trouw, discriminatie, democratie en religie aangesneden.

Horrorfanaten van wie al dat drama wel een onsje minder mag, hebben de serie op internet al omgedoopt tot The Talking Dead. Maar laat wel duidelijk zijn dat tussen de dialogen door massa’s zombies worden afgeslacht , en niet zachtzinnig ook. Wie slecht tegen bloed en smerigheid kan, zij gewaarschuwd. Zeker de laatste aflevering, één lange parade van vuurgevechten, achtervolgingen en splatter, zal actie- en horrorfans niet teleurstellen.

Vol verwachting op naar seizoen drie dus, dat onlangs in Amerika van start ging. Daar is The Walking Dead inmiddels een van de populairste televisieseries aller tijden. En de makers kunnen nog een hele tijd vooruit: striptekenaar Robert Kirkman heeft intussen al meer dan honderd deeltjes van de comic uitgebracht.

Extra's: verwijderde scènes en diverse featurettes