Hoeveel vertrouwen zou de gemiddelde Amerikaan nog in de politiek hebben? Als we het huidige tv-aanbod uit de VS als graadmeter nemen, is er wel enige reden tot ongerustheid. De politici in series als House of Cards, Boardwalk Empire, Boss, Scandal en Homeland zijn machtswellustig, corrupt, incompetent of domweg psychopathisch. Vicepresident Selina Meyer, gespeeld door Julia Louis-Dreyfus in de HBO-sitcom Veep, kan moeiteloos aan dit rijtje worden toegevoegd.

Hoe Meyer ooit aan de baan is gekomen – ze was zelfs even een serieuze presidentskandidaat – is een raadsel: de VP (oftewel veep) is ziekelijk ijdel, egoïstisch, naïef en onhandig. Al moet daar meteen aan worden toegevoegd dat haar personeel zo mogelijk nog onbekwamer is. Veep is satire, en dan van het bottere soort. Hoe de VP persoonlijk over allerhande politieke kwesties denkt, komen we amper te weten; we zien haar vooral het ene na het andere zaakje verprutsen en zich vervolgens met haar staf in allerlei bochten wringen om de schade enigszins te beperken. De running gag is intussen: het vicepremierschap is een ondankbaar hondenbaantje.

Bedenker van de farce is de Schot Armando Iannucci, die in Engeland faam verwierf als schrijver en regisseur van komedieseries als I’m Alan Partridge en The Armando Iannucci Shows. Veep is min of meer een Amerikaanse remake van zijn eigen serie The Thick of It, waarin een klunzige Britse minister in quasi-docustijl (à la The Office) wordt gevolgd in zijn ministerie.

Iannucci is al veel geëerd om zijn scherpe scenario’s, onder meer in de vorm van een Oscarnominatie voor zijn film In the Loop (die weer is gebaseerd op The Thick of It). Bij het zien van Veep is wel iets bij die lof voor te stellen. De dialogen zijn snel, vinnig en vaak spitsvondig. Ze zijn ook bijzonder grof – dat krijg je kennelijk als je een Schotse satiricus koppelt aan producent HBO. Maar lang niet alle grappen werken . Vaak zijn de acteurs – die ruimte krijgen voor improvisatie – vooral bezig beledigingen heen en weer te kaatsen, en dat gaat op den duur vermoeien, vooral zodra de inspiratie op lijkt en er dan nog maar een paar ‘fucks’ tegenaan worden gegooid.

Een pluspunt is de hoofdrol van Julia Louis-Dreyfus (Elaine in Seinfeld). Ze maakt Selina weliswaar niet vreselijk sympathiek, maar speelt met verve de omhooggevallen kluns. Hoe meer de actrice zich daarbij fysiek kan uitleven, hoe beter ze wordt. Voor een serie die zo om de teksten draait, is Veep eigenlijk het leukst in de meest kluchtige scènes. Een aflevering waarin iedereen op onhandige momenten last krijgt van een heersende buikgriep, is weinig subtiel, maar erg komisch.

Ook de bijrolspelers hebben goede momenten, maar uiteindelijk blijft iedereen nogal eendimensionaal. Hoe gevat de dialogen soms ook zijn, als kijker moet je wel iets geven om degenen die ze uitspreken om geboeid te blijven. Iets meer menselijkheid zou Veep geen kwaad doen. Met de rest zit het in principe wel goed .

Het eerste seizoen van Veep – acht afleveringen van elk een halfuur – is nu verkrijgbaar op dvd. Zoals meestal bij HBO-producties zijn de extra’s keurig verzorgd: een making of, verwijderde scènes en commentaar bij elke aflevering.