Natuurlijk, The Walking Dead bevat ook traditionelere drama-elementen:
complexe relaties, morele dilemma’s, knappe acteurs. Misschien is het de voor-
elk-wat-wilsformule die aanslaat: zowel griezelfans als soapies kunnen aan hun
trekken komen.
Sommige tv-critici (zoals die van
The New Yorker) opperen een andere uitleg voor het Amerikaanse succes. The
Walking Dead is eigenlijk geen horrordrama, stellen zij, maar een verhulde
western. Net als de klassieke revolverhelden moeten de protagonisten zich zien
te redden in een vijandige, onbekende wereld, waar alleen de meest basale regels
gelden: een oog om een oog, eten of gegeten worden. Onvervalste Americana dus.
Daar is wat voor te zeggen. Het derde seizoen van The Walking Dead, nu
verkrijgbaar op dvd, bevat meer geweld, meer conflicten en meer grijstinten dan
ooit.
Waar waren we ook weer gebleven? De overlevenden uit het tweede
seizoen, geleid door de immer bedachtzame Rick Grimes (
Andrew Lincoln) en zijn hoogzwangere vrouw Lori (
Sarah Wayne Callies), zijn aangekomen in de gevangenis die we even zagen
opdoemen in de slotaflevering. Een geschikte schuilplaats, zo blijkt, al moet er
eerst flink wat puin worden geruimd, in de vorm van zombies en aggressieve
gevangenen.
De overige actie vindt dit seizoen plaats in een
naburig dorp, waar een kleine honderd overlevenden blijkt te vertoeven onder het
strikte regime van een bruut die bekendstaat als The Governer (
David Morrissey). Dat de twee kampen het elkaar zuur gaan maken, wordt vast
verklapt in de slagzin van dit seizoen: ‘Fight the dead. Fear the living.’
Zo heftig als het er in de serie zelf aan toegaat, zo turbulent blijft het ook
achter de schermen van The Walking Dead. Werd eerder showrunner (hoofdschrijver
en -producent)
Frank Darabont uit onvrede van zijn leidinggevenden vervangen door diens
rechterhand Glen Mazzara, halverwege het derde seizoen werd bekend dat het
vierde seizoen wéér een nieuwe showrunner krijgt: Scott Gimple (schrijver en
producent vanaf seizoen twee). Reden van Mazzara's vertrek? ‘Creative
differences.'
En dat terwijl de meeste fans juist zo blij waren met de
toon van seizoen drie. Over het tweede seizoen werd nogal eens geklaagd dat het
tempo te traag lag, met te veel dialogen en te weinig actie. Die kritiek hebben
de makers duidelijk ter harte genomen: de derde reeks bevat meer actie, meer
bloed en meer schokkende wendingen.
Intussen is The Walking Dead ook
op de Nederlandse televisie te zien, bij het nieuwe Fox. Wordt de serie hier
ook zo succesvol? Dat valt nog te bezien. Voor veel kijkers zal vroeg of laat
een verzadigingspunt optreden. In tegenstelling tot een serie als
Breaking Bad of zelfs
Game of Thrones, kabbelt het verhaal van The Walking Dead voort zonder
einddoel in zicht. De formule kan in wezen eeuwig doorgaan: de groep
overlevenden verkast van de ene naar de andere locatie terwijl de zombies non-
stop op de loer liggen. Op den duur heb je het wel gezien: weer een kogel, pijl
of mes door een hoofd. Je moet er ook steeds maar zin in hebben, al dat bloed en
geweld.
Neemt niet weg dat The Walking Dead een knap gemaakt,
spannend en bij vlagen verrassend programma is. Dat op z’n best is wanneer er –
in de traditie van de betere western – morele dilemma’s worden opgeworpen rond
menselijkheid en overleving. De makers hebben zich bewezen als moedig en
origineel; zouden ze nu nog het lef hebben om binnen een seizoen of twee, drie
naar een slot toe te werken, dan kan The Walking Dead de boeken in als het
ultieme zombie-epos.
Extra's: diverse achter-de-schermenreportages, verwijderde scènes en audiocommentaren.