Jarenlang stond Pedro Almodóvar te boek als het enfant terrible van de Spaanse Cinema. De provocerende, avant-gardistische zedenschetsen uit het begin van zijn carrière kwamen symbool te staan voor de nieuwe (artistieke) vrijheden in het post-Franco-tijdperk. Maar ook Almodóvar is uiteindelijk volwassen geworden. Zijn nieuwste film Los abrazos rotos, vanaf donderdag in de bioscoop, is misschien wel zijn meest rijpe tot nu toe. In de rubriek Op Scherp een portret van de eigenzinnige Spaanse cineast.

De feiten
Geboren: 24 september 1949, Calzada de Calatrava, Spanje

Actief als: regisseur, scenarioschrijver, producent.

Eerste film: Pepi, Luci, Bom y otras chicas del montón ( 1980)

Prijzen: won in 2003 een Oscar voor het scenario van Hable con ella; kreeg op het filmfestival van Cannes een prijs voor de regie van Todo sobre mi madre en het scenario van Hable con ella; ontving bij de European Film Awards de publieksprijs voor beste film (Volver) en driemaal voor beste regie ( Volver, Hable con Ella, Todo sobre mi madre); kreeg in 1988 op het filmfestival van Venetië de Golden Osella voor het scenario van Mujeres al borde de un ataque de nervios.

Beste Film
Een gedeelde eerste plaats voor zijn vier laatste films: Todo sobre mi madre, Hable con ella, La mala educación en Volver. Stuk voor stuk aangrijpende, intelligent geconstructureerde drama’s met een overduidelijke Almodóvar-stempel. Maar als er een winnaar moet zijn, dan toch Volver. Vooral vanwege een onvergetelijke Penélope Cruz, die betovert in de naar Sophia Loren gemodelleerde rol van Raimunda, een doodgewone, hardwerkende moeder die ondanks al haar zwaktes en de tegenslagen in haar leven altijd vooruit blijft kijken.

Slechtste film
Vooral de films uit het begin van zijn carrière sloegen nog al eens de plank mis. Titels als Laberinto de pasiones (1982) en Entre tinieblas (1983) kunnen het best omschreven worden als kitscherige melodrama's waar het aan echte inhoud en emoties ontbreekt. Pas toen Almodóvars drang om te provoceren afnam, kwam er ruimte voor nuance en diepgang en werden zijn films een stuk serieuzer. En vooral veel beter.

Handelsmerk
Almodóvar maakt veelal gebruik van felgekleurde decors, complexe narratieve structuren en melodramatische verhaallijnen die zo maar uit een soap of een driestuiversroman afkomstig zouden kunnen zijn. Zijn films worden voornamelijk bevolkt door eigengereide vrouwen en transseksuelen. Zo droeg hij Todo sobre mi madre op aan 'alle actrices die actrices hebben gespeeld, aan alle mannen die acteren en vrouwen worden, en aan alle personen die moeders willen zijn'. Transseksuelen spelen onder andere in La mala educación en Todo sobre mi madre een belangrijke rol. Almodóvar ziet de transseksueel als een indringende metafoor: 'Het is de afrekening met de gedachte dat God de mens heeft geschapen. De transseksueel schept zichzelf. Zodra in een script een transseksueel zijn opwachting maakt, gebeurt er iets. De vraag dringt zich op hoe echt de anderen eigenlijk zijn.'

Almodóvar over Almodóvar
‘Ik kan ook nooit goed uitleggen waar mijn werk precies over gaat. Mijn films komen intuïtief tot stand. Ik merk wel dat ik ouder word. Voorzichtiger. Ik heb het gevoel steeds minder te weten. Dat is ongetwijfeld in mijn werk terug te zien.'
(Cinema.nl, 2004)

‘De karakters in mijn films zijn huurmoordenaars, verkrachters enz., maar ik behandel ze niet als criminelen, ik vertel over hun menselijkheid.’
(The London Evening Standard, 2006)

‘Alles wat niet autobiografisch is, is plagiaat.’
(Cinema.nl, 2004)

‘In andere landen moedigen we diversiteit aan en willen we verhalen vertellen over allerlei soorten vrouwen. In het laatste decennium kun je de films uit Hollywood die handelen over vrouwen gemakkelijk tellen. De studio's zijn vergeten dat vrouwen fascinerend zijn. Ze zijn meer dan alleen maar mannequins.’
(NY Times, 2006)

‘ Cinema heeft het vermogen om de leegte  en de eenzaamheid in je leven op te vullen.’
(The Guardian, 2002)

‘Het was mijn eerste ambitie om schrijver te worden. In ben altijd zeer geïnteresseerd geweest in schrijven. Maar het lijkt dat ik meer geschikt ben om verhalen te vertellen met beelden. Het lijkt dat ik meer talent voor film heb dan voor het schrijven van een roman , wat mijn droom is. Ik heb het altijd makkelijk gevonden om mijn fantasie de vrije loop te laten. Je hebt niet enkel fantasie nodig als filmmaker, ook heel veel passie is noodzakelijk. Toen ik film ontdekte als een manier om verhalen te vertellen, had ik het gevoel dat ik iets had gevonden wat in mijn natuur zat. Ik ben blij dat ik de ambitie had om een romanschrijver te worden, want het heeft mij geholpen in het maken van films.’
(The Guardian, 2002)

‘Ik wil meer films maken. Op dit moment heb ik een gevoel van urgentie om films te maken, wat ik nog nooit eerder heb gehad. De vier volgende scripts zitten al in mijn hoofd. Één script is compleet, één bijna, en de andere twee zijn halverwege. Ik heb meer het gevoel haast te hebben dan toen ik 20 of 30 was. De tijd vervliegt.’
(Telegraph, 2009)

(over filmen als hij 70 is ) ‘Ik zou graag willen zien hoe Clint Eastwood of Woody Allen dat doen, want zij zijn beiden in de 70 en ze filmen de hele tijd. Ik denk dat het helpt dat ze een vast team rond zich hebben. Ik heb dat niet.’
(Telegraph, 2009)