Clooney is altijd leuk

Op de persconferentie van het politieke drama The Ides of March afgelopen september in Toronto wordt hoofdrolspeler Ryan Gosling gevraagd hoe het nou was om te werken met George Clooney, die niet alleen een belangrijke bijrol speelt in de film, maar hem ook regisseerde. ‘Ontzettend leuk,’ zegt Gosling. Wat kan hij ook anders, want rechts van hem zit Clooney. Die hem wat dollarbiljetten begint toe te werpen.

‘Eeehhh… het was meer dan leuk,’ zegt Gosling. ‘Het veranderde mijn leven.’
Hij wacht even en kijkt naar rechts. Nog meer biljetten.
‘Het was alsof ik er elke dag opnieuw getuige van kon zijn hoe een eenhoorn geboren werd.’
Gelach alom, ook door Clooney.

Bovenstaand tafereel zou van elk festival ter wereld kunnen komen. Want met Clooney kan je lachen. Clooney is altijd leuk. Een paar jaar geleden, ook in Toronto, vroeg een Amerikaanse journalist aan Jason Reitman, regisseur van het Clooney-vehikel Up in the Air, of hij – alsjeblieft! – wat negatiefs over Clooney kon vertellen. Reitman kon het niet. ‘Echt niet. He is one of the last great men. Hij zorgt ervoor dat ik er goed uitzie. Hij is een acteur die denkt als een regisseur.’

George Clooney is een goede vriend van Brad Pitt en van Matt Damon en van Julia Roberts. Bekend is het verhaal hoe Clooney Roberts bij de cast van Ocean’s Eleven (2001) haalde. Het moest een film met grote namen worden, maar een grote zak met geld was er niet. Clooney had zijn gebruikelijke gage al gehalveerd en stuurde Roberts een biljet van twintig dollar en een brief met de tekst: ‘I hear you’re making 20 a film now.’ Dat het in werkelijkheid een paar nullen scheelt (zes om precies te zijn), was een grap die Roberts wel kon waarderen.

De doorbijter
Clooney is al jaren lid van het Hollywood-establishment, maar het heeft even geduurd voor hij zich daar kwam melden. Tien jaar lang probeerde hij vergeefs als tv-acteur aan de bak te komen. Hij speelde in niet minder dan vijftien pilotafleveringen van tv- series waarvan er uiteindelijk niet één zou worden uitgezonden. Het duurde tot 1994 en de ziekenhuisserie ER voordat hij doorbrak. Clooney was toen 33 jaar oud .

De filmster
De overstap van televisie naar bioscoop wist hij redelijk snel en probleemloos te maken. Er waren wat uitglijers in het begin ( Batman & Robin vooral), maar via Out of Sight (1998), Three Kings (1999) en de wereldhit Ocean’s Eleven (2001) werd Clooney een ‘ bankable actor’. Hollywood wist dat als hij in een film meespeelde het publiek wel zou komen.

De producent
Dat snapte ook Clooney, die zijn naam ging gebruiken om moeilijk te financieren projecten van de grond te tillen. Samen met regisseur Steven Soderbergh richtte hij in 2000 Section Eight Productions op, onder welke vlag films als Far From Heaven, Insomnia, Syriana, A Scanner Darkly en Michael Clayton werden gemaakt. En Confessions of a Dangerous Mind (2002), het regiedebuut van Clooney.

De regisseur
Uit die film bleek al dat Clooney niet de zoveelste acteur was die ook eens wilde regisseren. Hij vertrouwde niet alleen op zijn acteurs, maar zocht ook naar visuele manieren om het verhaal te vertellen, en – belangrijker – hij hád een verhaal te vertellen. Vier films heeft hij inmiddels gemaakt. En recent dus The Ides of March, die zich net als zijn voor een Oscar genomineerde film Good Night, and Good Luck afspeelt in de politieke arena. Een plek waar ook Clooney steeds vaker te vinden is.

De politicus
Clooney ontkent zijn politieke aspiraties altijd, maar zijn bemoeienis met de burgeroorlog in Soedan, de beroemde uitspraken tijdens de Irakoorlog (‘Sommigen denken misschien dat we deze oorlog kunnen winnen, maar oorlogen win je niet meer. De VS kan niemand meer verslaan’), en zijn steun aan (toen nog) presidentskandidaat Barack Obama, plaatsen Clooney stevig en nadrukkelijk in het kamp van de Democraten.

The Ides of March
In The Ides of March komt alles samen. Clooney de acteur, de regisseur, de politicus. De film had eigenlijk al eerder af moeten zijn. In interviews vertelde Clooney: ‘We hadden in 2008 al zo’n anderhalf jaar aan het script gewerkt en toen werd Obama gekozen. Ineens was er zoveel hoop. Iedereen was blij . Het was gewoonweg niet het juiste moment om de film te maken. De mensen waren te optimistisch voor zo’n cynische film. Na ongeveer een jaar was iedereen weer cynisch, en toen wisten we dat we de film wel konden maken.’ Dat de plannen één jaar na de verkiezing van Obama alweer uit de ijskast werden gehaald, geeft aan hoe belangrijk het project voor Clooney was.

Hij speelt niet zelf de hoofdrol. De film volgt de Werdegang van de jonge, ambitieuze campagneleider Stephen Myers (Ryan Gosling), die moet zorgen dat zijn kandidaat, de charismatische gouverneur Morris (Clooney , natuurlijk), de presidentskandidaat van de Democraten wordt.

Gosling, die bezig is aan een topjaar ( Blue Valentine, Ides of March en straks ook nog Drive), draagt de film, maar de schaduw van Clooney, die even charmant als onpeilbaar is, hangt over de hele film. Opvallend aan zijn gouverneur Morris is dat veel van diens standpunten zo uit de koker van Clooney zelf hadden kunnen komen. Het hameren op de vrijheid niet te hoeven geloven, bijvoorbeeld, of het vrijgeven van softdrugs, de buitenlandpolitiek van de VS, de rol van olie, enzovoort, enzovoort.

De suggestie dat Clooney in de film alvast droogzwemt voor een toekomstig presidentschap wees hij na de wereldpremière op het festival van Venetië ferm van de hand. Maar hij zou niet de eerste zijn die zegt een functie niet te ambiëren totdat hij ervoor gevraagd wordt. En hij zou ook niet de eerste acteur zijn die president wordt.