Op zoek naar de perfecte kerstfilm kom je al gauw uit bij
It’s a Wonderful Life, maar voor wie de feestdagen zonder
Frank Capra al zoet genoeg zijn bestaat een heel aardig alternatief. Laat
het maar aan de gebroeders Coen over Capra’s klassieke feelgoodformule te
ontdoen van alle stroperigheid en er een flink absurdistische draai aan te geven
.
Hartverwarmend is hun vijfde film
The Hudsucker Proxy uit 1994 niet te noemen, wel erg geestig, intelligent en
prachtig om te zien.
De film begint zo ongeveer als It’s a
Wonderful Life, met een wanhopige man in een jaren-veertigsetting, die er rond
de feestdagen een einde aan wil maken. Ook deze Norville Barnes (
Tim Robbins) wordt door een engel op andere gedachten gebracht, maar niet
voordat er een wervelwind aan malle personages en ingenieuze plotwendingen
voorbij is geraasd.
Plotwendingen die weer een andere Capra-film in
herinnering brengen:
Mr. Deeds Goes to Town. De Coens verwerken nog veel meer klassieke cinema in
de prent: de omineuze decors verwijzen naar het werk van
Fritz Lang en in de dialogen weerklinkt het snedige screwballgetetter van
Howard Hawks.
Terwijl dergelijke verwijzingen in de veelgeprezen
film
The Artist van Michel Hazanavicius momenteel erg in de smaak vallen, was de
pastiche van de Coens destijds een enorme flop. Nog een overeenkomst met It’s a
Wonderful Life, die pas na tientallen jaren, dankzij eindeloze
televisieherhalingen, uitgroeide tot klassieker. Of The Hudsucker Proxy
eenzelfde lot wacht valt te betwijfelen, maar dromen van een fijnere wereld is
in de aanloop naar de kerst niet verboden.
In de laatste dagen van het jaar vertellen recensenten van Cinema.nl over de 'perfecte kerstfilm'. Vandaag: The Hudsucker Proxy.