Bijna jammer dat hij niet bestaat, de door Tom Cruise gespeelde ‘cockrocker’ Stacee Jaxx, in de nieuwe musical Rock of Ages. Zeven fictieve acts waarbij we graag in het stadion hadden gestaan.

Stacee Jaxx ( Tom Cruise) – Over het paard getilde frontman van haargroep Arsenal.
De film: Rock of Ages (Andrew Shankman, 2012), een amusante rockmusical gesitueerd in het Los Angeles van de jaren tachtig, boordevol foute hardrock.
De muziek: Geen oorspronkelijke nummers, maar nagezongen hits van groepen als Bon Jovi, Guns N’ Roses, Foreigner en Poison.


De performance : Ontbloot bovenlijf, lelijke tatoeages, geile blik, acrobatische moves en steevast onder invloed – Cruise steelt de show als aanstekelijke mix van Robert Plant, Steven Tyler en Axl Rose. En hij kan nog zingen ook, zij het misschien net iets te tam.

Mr. Turner ( Mick Jagger) – Geflipte ex-rocker met bovenmatig talent voor seks en drugs.
De film: Performance (1970, Donald Cammell en Nicholas Roeg), een trippy cultfilm die destijds nogal stof deed opwaaien.
De muziek: Mr. Turner zingt niet veel, maar wát hij zingt is top: het nummer ‘Memo from Turner’, met slidegitaar van Ry Cooder. Werd een van Jaggers grootste hits.
De performance: Jagger liet zich voor zijn vertolking van de ultieme ongebreidelde rockster naar verluidt vooral inspireren door tragische ex-Rolling Stone Brian Jones. Een huiskamerconcert van Mr. Turner zou je ongetwijfeld nooit vergeten – als je het zou overleven.

Stillwater – Seventies-band met rivaliserende zanger en leadgitarist ( Jason Lee en Billy Crudup).
De film: Almost Famous (2000) van Cameron Crowe, die zijn eigen ervaringen als piepjonge Rolling Stone-journalist bewerkte tot een heerlijk coming of age- verhaal over een joch dat op tour mag met zijn favoriete band. Een flink verheerlijkte, maar aannemelijke verbeeldingen van het rockbestaan.


De muziek: Authentiek klinkende seventiesrock, geschreven door Crowe, zijn toenmalige vrouw Nancy Wilson (van de band Heart) en singer-songwriter-rocker Peter Frampton.
De performance: Geloofwaardig, nostalgisch, met meeslepende ups en downs.

Dewey Finn ( Jack Black) – Mislukte rockster, die als invalleerkracht op een sjieke basisschool probeert via de schoolband zijn rockcarrière nieuw leven in te blazen.
De film: The School of Rock (Richard Linklater, 2003), een vrolijke familiefilm én lekker dwarse ode aan vuige rock.
De muziek: De pakkende nummers van de gepimpte schoolband – geschreven door Black, scenarist Mike White en Sonic Youth-lid Jim O’Rourke – sluiten naadloos aan bij de classic rock op de soundtrack (Led Zeppelin, Alice Cooper).


De performance: Het verhaal gaat dat Mike White een kamer huurde naast die van Jack Black, en zo onder de indruk was van diens – al dan niet naakte – rockdansjes door het huis , dat hij besloot speciaal voor hem een film te schrijven. Black gaat volledig over the top, zonder de sympathie van het publiek te verliezen. Hij zingt en speelt alles zelf – net als de kinderen in zijn band.

The Oneders – Vriendelijk beatgroepje dat kortstondige roem beleeft dankzij één tophitje. De bandnaam is bedoeld als alternatieve spelling van ‘Wonders’, maar wordt steeds uitgesproken als ‘O-nie-ders’.
De film: That Thing You Do! (1996), regiedebuut van Tom Hanks. Een komedie zo braaf en luchtig als je van Hanks zou verwachten, over die heel korte periode voordat rock-’n-roll zijn onschuld verloor.
De muziek: Een film over een tophit staat of valt bij de kwaliteit van het liedje, en die is helemaal in orde. Geen wonder: de titelsong werd geschreven door Adam Schlesinger van de band Fountains of Wayne, expert op het gebied van pakkende melodieën. Het nummer werd ook echt een hitje.


De performance: Charmant en aanstekelijk, gemodelleerd naar de vroege Beatles.

Spinal Tap – ‘England’s loudest band’, met zanger David St . Hubbins ( Michael McKean), gitarist Nigel Tufnel ( Christopher Guest) en bassist Derek Smalls ( Harry Shearer).
De film: This is Spinal Tap (Rob Reiner, 1984), de ultieme rockparodie, en een van de eerste ‘mockumentaries’, vol feilloze typeringen en hilarische improvisaties.
De muziek: Door de acteurs zelf geschreven én gespeelde hardrockpareltjes als ‘Sex Farm Woman’, ‘Tonight I’m Gonna Rock You Tonight’ en ‘Lick My Love Pump ’. Pretentieus, aalglad en lang niet zo heftig als de vertolkers suggereren – precies zoals het hoort.


De performance: De ijdele, niet al te snuggere leden van Spinal Tap bleken zo overtuigend dat veel kijkers uitgingen van een authentieke documentaire. Rockster Eddie van Halen zag de humor er niet van in: ‘Alles in die film is mij echt overkomen.’ Na de film gingen de acteurs in character op wereldtournee, met veel succes.

The Lone Rangers – Amateurbandje bestaand uit zanger/gitarist Chazz ( Brendan Fraser), bassist Rex ( Steve Buscemi) en drummer Pip ( Adam Sandler), die zo graag airplay willen dat ze besluiten een populair radiostation te kapen.
De film: Airheads (Michael Lehmann, 1994), het soort flauwe komedie waar in de juiste stemming veel plezier aan te beleven is.


De muziek: Wanneer de radio-dj dan eindelijk – onder schot – hun demo wil draaien, blijken de jongens die te zijn vergeten. Pas in de slotscène spelen ze eindelijk een nummer live vanuit de gevangenis. Klinkt behoorlijk matig, wat de grap des te leuker maakt.
De performance: Ziet er prima uit, tot Fraser begint te zingen.