Er is iets te zeggen voor Leonardo DiCaprio, die in 2016 eindelijk zijn Oscar won voor The Revenant én de wereld probeerde te redden met de klimaatfilm Before the Flood. Of voor Michael Shannon, die met zijn vierkante, granieten kop te zien was in een handvol fantastische bijrollen (de beste in Nocturnal Animals). Maar wij kiezen de Canadese acteur Ryan Gosling, die dit jaar zijn veelzijdigheid toonde in drie heerlijke films: The Big Short, The Nice Guys en La La Land.
Gosling is sluw, doortrapt en gevat in anti-bankenfilm The Big Short, onweerstaanbaar onhandig in de buddy-slapstick-misdaadkomedie The Nice Guys, en hij zingt en danst de sterren van het firmament in de fijn-ouderwetse musical La La Land.
Met die musical is voor de 36-jarige Gosling de cirkel trouwens mooi rond, want zijn carrière begint ook met zingen en dansen. Als dertienjarig kindsterretje is hij naast Justin Timberlake en Britney Spears op Disney Channel te zien in de Mickey Mouse Club.
Terwijl Timberlake en Spears megasterren worden in de popmuziek, neemt Gosling de moeilijke weg: hij kiest voor de ‘serieuze film’. Speelt in een heleboel onafhankelijke films en breekt wereldwijd door met zijn rol als zwijgzame held in de arthouse-actiefilm Drive (2011) van Nicolas Winding Refn. Na het onverwachte succes van die film maken de twee er snel nog een, Only God Forgives, dat in 2013 gevierendeeld wordt door de critici. ‘Ik voel nog meer als ik naar behang kijk,’ monkelt de recensent van het gezaghebbende filmblad Variety. In datzelfde jaar flopt ook het big budget-misdaaddrama Gangster Squad, waarin Gosling een politieman speelt die het recht in eigen hand neemt, en een jaar later wordt Lost River, Goslings ambitieuze regiedebuut, in Cannes weggehoond door het gros van het aanwezige filmjournaille.
Maar dieper wordt het dal niet. Integendeel. Met zijn dwingende, charismatische aanwezigheid in eerder genoemd drietal staat Gosling nu weer hoger op de berg dan ooit tevoren. Wat niets anders kan betekenen dan dat hij binnenkort wel weer een flinke tuimeling zal maken. Misschien al met Song to Song, de nieuwe film van de altijd pretentieuze Terrence Malick. Of met Blade Runner 2049, het vervolg op sf-klassieker Blade Runner, waarvan de verwachtingen bijkans niet hoger gespannen kunnen zijn. Voor Gosling zal het niet veel uitmaken. Hij blijft ongetwijfeld zijn eigen, moeilijke weg gaan. En juist dat maakt hem onze Acteur van het Jaar.