In La fausse suivante vist ze, als ridder vermomd, listig uit wie en hoe haar toekomstige echtgenoot werkelijk is. In Rien sur Robert wispeltuurt ze als wederhelft van een filmcriticus in tragikomische deconfiture. In Mademoiselle Chambon, stille cineballade als geen andere, waagt ze als solitaire schooljuf de hartssprong in het niets. Sandrine Kiberlain. Monter danst de naam voor haar verschijnen uit. Welke film ze ook binnenstapt, de Franse actrice van jaargang ’68 weet alle ogen op zich gericht. Aanstekelijk is haar plezier in het fabuleren, in het spel van het spel. Partituurprecies zingzangt haar markante, spannende dictie.
S-a-n-d-r-i-n-e. Tienduizend sproeten op de bleke huid. Groene ogen waarin het verrukkelijk kan twinkelen en evenzo zeer verdrieten. Lange vlasblonde krullen, een figuur zo rank dat het uitverkoren zomerjurkje in de garderobe jubelt op draagdag. Ja, dat allemaal.
Bij haar atypische, sensuele schoonheid voegt zich die bijzondere gave: het vermogen om met de kleinste accenten te beroeren. Een licht veranderende lichaamshouding, een opgetrokken wenkbrauw, een schaduw die plotseling over haar ogen glijdt. Daarachter tuimelen woorden ongesproken in de diepte. Kiberlain kijkt, even, veegt de haarsliertjes uit haar sproetengezicht. En dat is voldoende.
In het zonnig-elegante Pauline détective trekt onze heldin, in fleurige zomerfladdertjesgarderobe en retro-de-luxe-decor, con brio een laadje lichtvoetigheid open. Sandrine is Pauline, eigenwijze misdaadtijdschriftredactrice met vers gebroken hart, die aan de Riviera haar speurdersader ontdekt. De delicieuze genrepastiche werd door regisseur Marc Fitoussi voor zijn ster geschreven, de fijn talige tekst vol amuse-bouches past haar als een handschoen. Pauline détective, met Sandrine Kiberlain als wandelende oog-en-oorstreling, is niets minder dan een cadeautje.
Pauline détective, zondag 25 december, TV5 Monde, 0:05-1:40 uur. Nederlands ondertiteld.