Tien kunstzinnige horrorfilms

Deze Iraanse vampierwestern (opgenomen in Amerika, maar de personages spreken Farsi) is een vet aangezette popfantasie over een Amerika dat alleen in films bestaat. Bejaarde heroïnejunkies, dealers, hoeren en een Iraanse James Dean zwerven door verlaten straten, samen met die ene gesluierde vampier die in het fictieve spookstadje Bad City 's nachts teert op de boosaardigen. in elegant zwart-wit uitgedoste pulpmix van Rebel Without a Cause en Only Lovers Left Alive.

Verontrustend portret van een geesteszieke vrouw, die na de dood van haar kind samen met haar man, een afstandelijke therapeut, naar hun huisje in het bos trekt. Eden noemen ze het, maar in handen van provocateur Lars Von Trier verandert de paradijselijke natuur al snel in 'Satans kerk', bevolkt door pratende wolven en verminkte lichamen. De gruwelijk expliciete seks- en martelscènes zorgden voor de nodige controverse, maar Antichrist is als afspiegeling van de psyche van de maker - Von Trier leed aan een ernstige depressie - een overdonderend kunstwerk.

Onconventionele film over een foley artiest, de man verantwoordelijk voor geluidseffecten, die in de jaren zeventig door een misverstand op de set van een bloedige Italiaanse horrorfilm belandt, waar hij tot zijn gruwel gillende dames moet opnemen en op meloenen moet inhakken. Stijlvolle ode aan geluidskunstenaars en obscure (Italiaanse) griezelcinema. De horrorfilm zien we niet maar horen we alleen. 

Een jonge vrouw probeert uit een experimenteel laboratorium te ontsnappen, waar ze in de gaten wordt gehouden door een sinistere wetenschapper. Een soort 2001: A Space Odyssey aan de LSD, waarin de Canadese regisseur Panos Cosmatos veelvuldig refeert aan de films van Stanley Kubrick, George Lucas (en dat met name diens debuutfilm THX 1138) en David Lynch. De geestverruimende, overweldigende visuals en diepere lagen binnen het verhaal zijn niet in één kijkbeurt te bevatten.

Puike Franse horrorfilm van Romain Basset met een verfrissend vleugje fantasy en mysterie. Jessica wordt al sinds haar jeugd geplaagd door nachtmerries. Ze schakelt een psychofysioloog in om de dromen te bestuderen, maar wanneer ze terugkeert naar haar familiehuis worden de nachtmerries steeds heftiger. Artistiek en hypnotiserend hoogstandje. Doet denken aan het eveneens Franse Livide uit 2011 (Alexandre Bustillo en Julien Maury).

Barokke mix van horrorthriller en coming of age-verhaal over de zestienjarige Jesse (Elle Fanning), die naar Los Angeles komt om het te maken als model. Daar treft ze een plastic wereld aan vol wellustige mannen en jaloerse vrouwen. Geen al te subtiele film, maar Nicolas Winding Refn bedelft de kijker onder onvergetelijke beelden die overlopen van symboliek en hypnotiserende blikken van Fanning.

Siu-Ho Chin, een voormalige acteur die niet meer aan de bak geraakt, verhuist naar een luguber en duister appartementencomplex in Hongkong. Wie verwacht dat de film zich vervolgens via vertrouwd horrorrecept ontvouwt komt bedrogen uit. Rigor Mortis is een fantastische mix van oosterse vampieren (dus niet zoals wij ze kennen), bovennatuurlijke elementen en martial arts. 

Hélène Cattet en Bruno Forzani (Amer, 2009) leveren met hun tweede film niet alleen de perfecte hommage aan de Giallo af, maar schenken het genre een tweede leven. De onorthodoxe montage en bonte mix van felle kleuren maken het een waardige toevoeging aan het werk van grootmeesters zoals Dario Argento (Deep Red) en Mario Bava (Blood and Black Lace). Een eigentijds en experimenteel meesterwerk.

Jonathan Glazer (Sexy Beast) toont in Under the Skin de wereld door de ogen van een alien, gespeeld door Scarlett Johansson, die in Schotland eenzame mannen verleidt, meelokt en vermoord. Kruipt diep onder de huid op zoek naar wat een mens 'mens' maakt en daagt de kijker op angstaanjagende wijze uit. Under the Skin is niet alleen de meest buitenaardse sciencefictionfilm ooit gemaakt, ook een van de beste. Door de recensenten van VPRO Cinema verkozen tot beste film van 2014.

Intrigerend en subtiel speelfilmdebuut van Robert Eggers over een puriteinse familie in het New England van de 17de eeuw. Ze zijn verbannen naar de rand van een onheilspellend bos, waar (naar verluidt) een heks ronddwaalt. Eggers heeft een achtergrond als production designer en dat is goed aan de film af te zien. De kindacteurs spelen bijzonder realistisch, waardoor de teloorgang van de familie des te meer indruk maakt.