Ie ie ie ie! Zelfs wie Psycho van Alfred Hitchcock nooit heeft gezien, kent de iconische douchescène die iets voor de helft van de film plaatsvindt, met de ijselijke vioolmuziek van Bernard Herrmann, het gegil van Janet Leigh, de razendsnelle montage, de slechts in silhouet zichtbare dader en de klodders bloed die onherroepelijk het afvoerputje in stromen. Toen de film in 1960 uitkwam was de scène meteen een sensatie, en sindsdien raken cinefielen er niet over uitgepraat. Horrorfanaten vertellen elkaar dat Hitchcock in zwartwit filmde om de gruwelijkheid nog iets te verbloemen, dat hij voor het bloed chocoladesiroop gebruikte en honderden meloenen liet stukhakken op zoek naar het ideale steekgeluid. Filmhistorici wijzen op het toilet dat in de scène wordt doorgespoeld: destijds ongehoord in een Hollywoodfilm. En filosofisch ingestelde kijkers zien de dood van slachtoffer Marion Crane als een verwijzing naar de dood van God en de chaos van het universum.
Over die pakweg drie minuten cinema valt kortom zoveel te zeggen dat je er een complete documentaire aan zou kunnen wijden. Regisseur Alexandre O. Philippe deed het: in 78/52 laat hij tientallen medewerkers, kenners en beroemde fans hun inzichten en anekdotes over de douchescène delen. De abstracte titel, die verwijst naar het aantal camerastandpunten en cuts in de scène, doet misschien een gortdroog college vermoeden, maar met vlotte vertellers als schrijver Bret Easton Ellis, regisseur Guillermo del Toro en actrice Jamie Lee Curtis (dochter van Psycho-ster Janet Leigh) is de film erg amusant en verplichte kost voor elke Hitchcockfan.
Het is trouwens de vraag wat Hitchcock zelf van 78/52 zou hebben gevonden. De master of suspense deed vaak wat schamper over Psycho. Een eerste ruwe montage van de film vond hij zo slecht dat hij overwoog er een korte aflevering van zijn tv-serie Alfred Hitchcock Presents van te maken. Pas toen componist Herrmann op eigen initiatief met die macabere muziek aankwam, werd de regisseur alsnog enthousiast.
Een paar jaar later zei hij in een interview: ‘Ik heb Psycho zelf altijd beschouwd als één grote grap. Ik vond het schokkend om te ontdekken dat sommige mensen de film zo serieus nemen.’