Filmcriticus Roger Ebert kreeg eens de vraag of hij een film kende zonder cliché. Hij dacht even na en noemde toen Louis Malles film My Dinner With André uit 1981, waarin twee mannen (Andre Gregory en Wallace Shawn) de hele film lang in een restaurant zitten te praten over theater en het leven. De film draaide, mede dankzij Eberts enthousiasme, een jaar lang in de New Yorkse bioscopen en hielp zo mee bij de opkomst van de Independent Cinema.
Ondertussen bleef Louis Malle, toen al aan het einde van zijn carrière, experimenteren. In zijn documentaire God’s Country (1985) vertelt de Franse cineast in splitscreen over twee bezoeken aan Glencoe, Minnesota: links zijn reis uit 1979, rechts die van 1985. We zien dezelfde mensen, hij filmde ze twee keer in het stadje, met zes jaar tussentijd. Een krankzinnig idee, dat werkt.
Malle (1931-1995) maakte vaker documentaires en won in 1956 een Oscar en een Gouden Palm met zijn documentaire Le Monde du silence (met de legendarische onderwaterfilmer Jacques Cousteau).
Streamingdienst MUBI besteedt momenteel speciale aandacht aan Louis Malle, de Franse filmvernieuwer die twee maal een hoofdrol speelde bij een new wave.
Wallace Shawn en Andre Gregory in My Dinner with André
Prisma van het intieme
Toch kennen we hem vooral van zijn speelfilms. Welke cinefiel is niet verliefd op de beelden van Jeanne Moreau die zwerft door een nachtelijk Parijs op de trompetklanten van Miles Davis in Ascenseur pour l’échafaud (1958)? Malle projecteerde zijn film voor Davis in een studio, terwijl de trompettist ter plekke zijn soundtrack improviseerde. Het was even gewaagd als het filmen van een actrice op straat, met de lampen van cafés en winkeletalages als voornaamste lichtbron.
Malle behoorde strikt genomen niet tot de jonge honden van de nouvelle vague. Hij was geen redacteur van Les Cahiers du cinéma, maar zijn werk was even vernieuwend als dat van Truffaut en Godard. Met Lacombe Lucien toonde hij in 1974 als eerste filmmaker de collaboratie van Fransen in de Tweede Wereldoorlog, via het verhaal van een eenvoudige, haast onnozele jongen, die vooral probeert te overleven. Zo bekeek Malle de wereld door het prisma van het intieme.
Eenzelfde procedé paste hij toe in zijn late parel Milou en mai (1990), waarin hij inzoomt op een rouwende familie op het platteland, met de studentenopstanden van mei 1968 op de achtergrond.
De Holocaust verbeeldde hij in het autobiografische Au revoir les enfants door een lange close-up van een jongen op kostschool, die ziet hoe zijn Joodse klasgenoot wordt afgevoerd door Duitse soldaten.
De films van Louis Malle op MUBI
Het cinefiele streamingplatform MUBI, gespecialiseerd in klassiekers en onafhankelijke cinema, vertoont de komende tijd onder de noemer Spotlight on Louis Malle diverse films van de Franse cineast. Momenteel te zien: My Dinner with André, God's Country en Au revoir les enfants.