De curieuze carrière van Nicolas Cage

Misschien moest het ook wel een keer misgaan. Al sinds het begin van zijn carrière staat Cage bekend als een nogal extreme figuur die graag grenzen opzoekt. De cinema werd hem met de paplepel ingegoten: hij werd in 1964 geboren als Nicolas Coppola, neefje van de beroemde filmmaker Francis Ford Coppola, die hem een paar van zijn eerste rollen aanbood – in Rumble Fish (1983), The Cotton Club (1984), Peggy Sue Got Married (1986). Om praatjes over een voorkeursbehandeling te voorkomen veranderde hij zijn achternaam in Cage (naar stripheld Luke Cage). Al snel deden verhalen de ronde over zijn vérgaande methodacting en experimenteerdrift op de set. Zo liet hij ooit zonder verdoving een paar tanden trekken om de pijn van een personage te kunnen voelen, en liep hij wekenlang rond met een hoofd dat helemaal in verband was gewikkeld tot hij er zweren van kreeg. Tijdens het filmen van alcoholismedrama Leaving Las Vegas liet hij zich permanent vergezellen door een bevriende dronkaard, wiens uitspraken en maniertjes hij in zijn spel verwerkte. En ook privé maakte hij spraakmakende keuzes: hij trouwde tot vijf keer toe, vernoemde zijn zoon naar Superman (Kal-El) en liet alvast een piramidevormig mausoleum voor zichzelf ontwerpen op een begraafplaats in New Orleans.

In de loop van de jaren negentig, toen Cage tot zijn eigen verbazing doorbrak als onconventionele actieheld in kaskrakers als The Rock en Con Air, begon hij er astronomische bedragen doorheen te jagen. Op zeker moment bezat hij zeker tien villa’s, twee kastelen, een eiland in de Bahama’s, zo’n veertig dure sportwagens en een heuse dinosaurusschedel.

Dit soort verhalen, in combinatie met al die B-films van de laatste jaren, heeft Cage’ reputatie geen goed gedaan. In Hollywood zal geen producent nog op hem vertrouwen voor een grote hit. En voor jongere kijkers is hij vooral de groteske bekkentrekker uit populaire compilatiefilmpjes als ‘Nicolas Cage Losing His Shit’.

Zonde. Want in zijn inmiddels veertigjarige carrière is Cage telkens blijven bewijzen dat hij een van de interessantste acteurs van zijn generatie is. Hij werkte samen met de beste cineasten (de gebroeders Coen, Lynch, Scorsese, De Palma, Jonze, Herzog) en kan uit de voeten met alle mogelijke genres. Daarbij ontwikkelde hij een unieke acteerstijl, die volgens hemzelf verwant is aan opera, cartoons, Duits expressionisme en Japans kabukitheater. Zoals hij het een paar jaar geleden in The Guardian omschreef: ‘Fotorealisme kan ik wel, maar ik probeer het liefst dingen uit, leen van andere kunstvormen en grijp terug op bepaalde tradities. Lekker gek doen is niet de opzet, ik wil waarachtig zijn zonder per se realisme na te streven. Op de set ben ik nooit bezig met de vraag of het idioot is wat ik doe – maar soms is het dat natuurlijk wel!’

Onder filmfans en -critici lijkt de waardering voor Cage’ talent en eigenzinnigheid de laatste jaren wel iets toe te nemen. Tussen het zielloze brood-op-de-plankwerk door is hij zichzelf namelijk wel degelijk blijven uitdagen. Sinds het begin van zijn persoonlijke crisis speelde hij zelfs een paar van zijn beste rollen – in bescheiden indiefilms als Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans (2009), Joe (2013), Mandy (2018) en nu dus Pig. In interviews zegt de acteur het grote Hollywoodsucces ook helemaal niet meer te ambiëren, omdat dit soort producties hem veel meer vrijheid biedt.

Volgens IMDb staat er nog genoeg veelbelovends op de planning. De John Williams-verfilming Butcher’s Crossing bijvoorbeeld. En de intrigerende satire The Unbearable Weight of Massive Talent, met Cage als een zwaar neurotische versie van zichzelf, compleet met schulden, die wordt gedwongen zijn oude rollen opnieuw te spelen. In zijn eigen woorden: ‘Het is een parodie die me eerlijk gezegd erg ongemakkelijk stemt. Ik kijk niet graag achterom, maar deze film dwong me alles weer onder ogen te zien. Het eindresultaat schijnt heel geslaagd te zijn, maar ik zal er zelf nooit naar gaan kijken.’