Documentaire over Tarantino vermijdt controversiële bladzijden

Wijlen Robert Forster ging ervan uit dat hij bij lange na niet ‘hot’ genoeg was voor een hoofdrol in Jackie Brown, de derde speelfilm van toen-nog-wonderkind Quentin Tarantino. Hij was vereerd dat Tarantino hem vroeg, maar dacht niet dat de filmstudio’s happig waren om zijn ingedutte acteercarrière te reanimeren. Maar Tarantino vertelde hem dat hij ‘zelf wel bepaalde wie hij inhuurde’. Hij had lak aan de studio, en Forsters carrière kreeg een succesvol tweede leven.

Het is tekenend voor de status die Tarantino toen al had vergaard in Hollywood. Zijn films Reservoir Dogs en Pulp Fiction schudden het filmlandschap begin jaren negentig op een ongekende manier wakker, en een popcultureel fenomeen was geboren. Die stormachtige carrière wordt aan de hand van zijn eerste acht films uiteengezet in QT8: The First Eight: een ode verpakt als documentaire. Regisseur Tara Wood heeft daarvoor een schitterend blik aan pratende hoofden opengetrokken, waaronder vaste Tarantino-acteurs als Samuel L. Jackson, Kurt Russell en Zoë Bell. Grote afwezige is de regisseur zelf: die zien we alleen op archiefbeelden.

Dat gemis is niet heel groot, vooral omdat de acteurs zorgen voor een stortvloed aan vermakelijke, soms inzichtelijke anekdotes. Forsters verhaal is bijvoorbeeld tekenend voor Tarantino’s drang om filmsterren van weleer te reanimeren (zie ook Pam Grier in Jackie Brown en John Travolta in Pulp Fiction). Maar er is ook genoeg ruimte voor vermakelijke beslommeringen op de set, zoals bij Reservoir Dogs, waar zo weinig geld was dat Steve Buscemi in zijn eigen zwarte spijkerbroek stond te acteren.

Dat is allemaal uiterst onderhoudend gekeuvel, maar wringt enigszins als het gaat over controversiëlere thema’s. Zijn innige samenwerking met producent Harvey Weinstein wordt bijvoorbeeld amper uitgediept. Dat terwijl de in ongenade gevallen Weinstein toch echt de drijvende kracht was achter veel van zijn speelfilms, en een belangrijke rol speelde in zijn doorbraak. Maar veel verder dan wat vluchtige quootjes en een opmerkelijke anekdote van acteur Michael Madsen over Weinsteins dictatoriale houding tijdens het Filmfestival van Cannes komen we niet.

Ook het geruchtmakende incident waarbij Kill Bill-hoofdrolspeler Uma Thurman gewond raakte omdat Tarantino weigerde een stuntvrouw in te zetten, wordt wat al te plichtmatig aangestipt. Interessanter is de hartstocht waarmee acteurs Samuel L. Jackson en Jamie Foxx in de bres springen voor hun regisseur als het gaat over de controverse rondom het veelgebruikte N-woord in Django Unchained. Maar het zijn eerder korte terzijdes dan gedegen analyses.

De documentaire voelt daarmee vooral als iets wat vroeger een fijn dvd-extraatje was: een smakelijk aperitiefje voor er hopelijk ooit een écht gedegen Tarantino-documentaire komt. Maar misschien moeten we nog even wachten op zijn aangekondigde pensioen (zijn tiende speelfilm wordt naar eigen zeggen zijn laatste). Met The First Eight is het weemoedig terugblikken alvast begonnen.