Het Instagram-account van Sir Anthony Hopkins brengt een glimlach op het gezicht. Je vindt er een vrolijke selfie waarmee de 83-jarige Hopkins zijn ruim drie miljoen volgers een fijne zondag wenst, een filmpje waarin hij niet veel meer doet dan in een pan pastasaus roeren en vooral heel veel beelden met zijn kat Niblo. Hoogtepunt: wanneer Hopkins pianospeelt voor Niblo. En dat gebeurt gelukkig vrij vaak. Maar ook serieuzere privé-aangelegenheden worden aangestipt, bijvoorbeeld op de dag wanneer Hopkins 45 jaar geheelonthouding viert.
In de decennia voorafgaand aan het socialemediatijdperk was Hopkins ook al openhartig, laat de documentaire Hannibal Hopkins & Sir Anthony (2021) van Julia en Clara Kuperberg zien. Een ruime selectie aan archiefinterviews toont een man met zelfkennis en -reflectie, een rusteloos en onzeker iemand die dankzij zijn acteersucces – en het opgeven van alcohol – in het reine is gekomen met zichzelf.
De in Zuid-Wales opgegroeide Hopkins kwam als dertiger naar de Verenigde Staten. In de Britse theaterwereld voelde hij zich niet thuis, in Hollywood moest hij het gaan maken. Als zoon van Katharine Hepburn en Peter O’Toole in The Lion in Winter (1968) brak hij door op het grote doek, waarna hij door de jaren heen iconische personages speelde: van Richard Nixon en John Quincy Adams tot Pablo Picasso, Alfred Hitchcock en uiteraard Hannibal Lecter.
Nadat Hopkins’ briljante vertolking van die kannibalistische psychopaat in The Silence of the Lambs (1991) was bekroond met een Oscar, kon hij naar eigen zeggen met een gerust hart ook in slechte films gaan spelen. ‘Ik heb misschien maar vier goede films gemaakt,’ vertelt een bescheiden Hopkins met zelfspot. ‘De meeste films waren middelmatig. Ik zeg ook te vaak toe voordat ik het script goed heb gelezen.’
Aan die vier goede films kan Hopkins in ieder geval The Father (vanaf 26 augustus te zien in de bioscoop) toevoegen, waarin hij op fenomenale wijze het dementerende titelpersonage speelt. De rol leverde Hopkins afgelopen april onverwachts een tweede Oscar op, terwijl hij al lang en breed lag te slapen. Een kort dankwoord verscheen de volgende dag. Op Instagram natuurlijk.