Je leest dit artikel uit de VPRO Gids gratis op VPRO Cinema. Wil je meer lezen over oa documentaires, podcasts en boeken? Neem dan een digitaal abonnement.
De documentaire Mae West: Dirty Blonde vertelt het markante verhaal van een fabuleuze, ruimdenkende, seksueel bevrijde en bijzonder geestige Amerikaanse filmster die haar tijd ver vooruit was.
©
VPRO Gids
abonneer
cadeautje
De New Yorkse actrice Mae West (1893-1980), die wordt gezien als de voorloper van sekssymbool Marilyn Monroe, was veel meer dan een wulpse actrice met een zandloperfiguur. In de documentaire Mae West: Dirty Blonde (2020), van de Amerikaanse educatieve zender pbs, zien we hoe de vrijgevochten West begin jaren dertig al haar teksten herschreef en hetzelfde salaris eiste als dat van haar mannelijke filmbazen. Aan het woord komen onder anderen biografen, historici en artiesten, onder wie Beatles-drummer Ringo Starr die een klein rolletje had in een van haar latere films. Allemaal loven ze West om haar taboedoorbrekende rollen, waarin ze haar liefde voor mannen en seks niet onder stoelen of banken stak.
‘Censuur heeft me gemaakt,’ grapte Mae West later.
Voordat West de filmwereld veroverde, gooide ze ruim twintig jaar lang hoge ogen als Broadway-acteur en -schrijver. Ze schudde de theaterwereld op met haar toneelstukken Sex (1926), waarin vrouwelijke lust centraal staat, en The Drag (1927), over de mannelijke gayscene. Door Sex belandde ze tien dagen in de cel wegens het promoten van ‘obsceen gedrag’. ‘Censuur heeft me gemaakt,’ grapte ze later.
Haar pikante reputatie maakte filmbonzen nieuwsgierig en op haar negenendertigste debuteerde ze met een kleine rol in de film Night After Night (1932). Haar doorbraak kwam een jaar later dankzij kaskrakers She Done Him Wrong (1933) en I’m no Angel (1933), waarin ze tweemaal de love interest speelt van een jonge Cary Grant.
©
TheMovieDatabase.org
©
TheMovieDatabase.org
West werd in korte tijd wereldberoemd, de bestbetaalde actrice van Hollywood en door romancier F. Scott Fitzgerald omschreven als de enige op het witte doek ‘met zowel een ironisch randje als een komische vonk.’
Maar een jaar later, in 1934, was het alweer uit met de pret. Nieuwe censuurrichtlijnen, de Motion Picture Production Code, werden in dat jaar opgelegd aan Amerikaanse filmproducties. Wests artistieke vrijheid werd haar ontnomen, haar scripts werden ingrijpend herschreven en na enkele jaren keerde ze terug naar het theater om weer de touwtjes in handen te hebben.