NFF 2021: Jim Taihuttu over non-stop werken en zijn nieuwe project Hardcore Never Dies

Tijdens de 41ste editie van het Nederlands Film Festival waren masterclasses te volgen van drie gerenommeerde regisseurs: Antoinette Beumer, Heddy Honigmann en Jim Taihuttu. Laatstgenoemde was op 28 september te gast in Kinepolis Jaarbeurs in Utrecht.

Jim Taihuttu maakte als twintiger furore met het mede door hem opgerichte reclamebureau Habbekrats, zijn videoclips voor Nederlandse rappers en de korte film Wolken#2. In 2011 maakte hij voor slechts 300.000 euro zijn speelfilmdebuut Rabat, twee jaar later volgde Wolf. Zijn meest recente film De Oost is dit jaar samen met vier andere titels genomineerd voor het Gouden Kalf voor Beste Film. Tijdens de masterclass praatte hij met Rabat-acteur, en goede vriend, Nasrdin Dchar.

‘Rabat had niet bestaan als ik niet een half jaar voor de opnames naar een te gekke fashionshow was gegaan. Daar zag ik iemand filmen met een fotocamera, een Canon 5D op een rig. En ik dacht: ‘What the fuck is dat dan?’ Ik stuurde een berichtje naar cameraman Lennart Verstegen, met wie ik nog steeds samenwerk. Hij kon zich niet voorstellen dat we daarmee een film konden draaien, maar we zijn toch naar een camerabedrijf gegaan met de vraag of ze zoiets voor ons zouden kunnen bouwen. En die gast zei: ‘Nee dat kan helemaal niet. Die dingen houden er na een uur mee op en dat werkt helemaal niet.’ Maar uiteindelijk hebben we het toch gedaan. Rabat was dus wereldwijd de allereerste speelfilm die op een Canon 5D is gefilmd en in de bioscoop heeft gedraaid. En zonder die goedkope camera hadden we de film helemaal niet kunnen maken.’

‘Het is een lange opbouw. Als ik echt ga schrijven  voelt het alsof ik een visnet aan ideeën ophaal. Ik heb de ideeën in mijn hoofd en die bouwen zich op. Elke dag zie ik iets of hoor ik iets. Ik begin dan ook niet met nul ideeën aan een script te schrijven. Wanneer ik ga schrijven zonder ik mij af voor een aantal weken en focus ik mij volledig op het script en dan heb ik bijna een shooting script. Voor mijn nieuwe filmproject bijvoorbeeld heb ik een dialoog die ik al twaalf jaar geleden heb bedacht. Voor De Oost heb ik twee jaar lang abstracte boeken gelezen, documentaires bekeken en met mensen gepraat. Eigenlijk wist ik zelfs te veel over het onderwerp, waardoor het moeizaam was om alles in slechts één script te schrijven.’

‘De Oost was anders dan mijn vorige films. Het kostte miljoenen euro’s om te maken, waardoor iedereen een mening had over de film en tegelijkertijd wilde iedereen daaraan mee verdienen. Soms is het moeilijk om de jeugdige onschuld van hoe er vroeger werd gewerkt, weer terug te vinden. Op een gegeven moment dacht ik zelfs: “Fuck dit, dit ga ik nooit meer doen. Dit is helemaal niet de moeite waard.” Zo is de film een miljoen euro over het budget gegaan. Dat viel al niet zo lekker en toen kwam ook nog de coronacrisis. Tijdens het maken dacht ik ook vaak: “Waarom doe ik dit nou? Ik krijg niet eens betaald.” In de eerste week had ik mijn eigen salaris ingeleverd. Ik heb het geluk dat ik van mijn muziek goed kan leven.’

‘Toen wij Rabat draaiden gingen we soms zestien uur achter elkaar door. We hadden geen rustdagen. Het was eigenlijk belachelijk en elke dag waren we aan het filmen. Uiteindelijk na zestien uur filmen waren er alleen nog Lennart de cameraman, Nasrdin en ik over voor de laatste pick-up shots. Misschien hoort het ook wel bij zo'n project, om het echt vast te pakken. En daar horen alle sores en onzekerheden bij. Ik denk ook, en dit klinkt misschien een beetje bot, dat als er op de set geen mensen flauwvallen, heb je dan wel echt je best gedaan? Je weet pas de max als je er overheen gaat. Ik werk ook graag met dezelfde mensen. Het is een soort contract dat je met elkaar hebt: “Als jij echt je best doet, dan doe ik ook echt mijn best.”

‘Het moeilijke aan deze film gaat zijn dat het zich afspeelt in 1995. Alles moet geregeld worden, zoals de kleding bijvoorbeeld. Ik ga proberen de film met weinig budget te maken. Dan hebben weinig mensen er iets over te zeggen. Ik trap telkens in de val dat ik tegen mensen ga roepen: ‘Ik ga dit nu maken!’ en dan moet ik dat ook gaan doen. Dat ik met een hele grote mond van alles ga roepen, voordat er ook maar iets is. Bij Hardcore Never Dies heb ik tegen de jongens die in de film gaan spelen gezegd dat we het gaan doen. Zij hebben al vrij genomen. De cameraman heeft al twee dagen testjes gedraaid. Iedereen is overtuigd dat het allemaal gaat gebeuren. Dus dan maken we de film.’