Acasa, My Home verwondert, maar roept ook ethische vragen op

Het begin van de film Acasa, My Home (2020), winnaar van de Speciale Juryprijs voor Cinematografie op het Sundance Film Festival, doet je verlangen naar een lome zomer in de natuur:  Een groep jongens vaart en zwemt in een meer, ze plagen wat zwanen en stoeien met elkaar in metershoog riet. Het zijn broers, die met hun ouders en zussen op een eiland in een deltagebied wonen, boordevol vers water en verse vis. Een paar honderd meter verder is de rand van de Roemeense hoofdstad Boekarest, waar alleen de oudste zoon nu en dan heengaat om vis te verkopen. De vader, Gicã Enache, is een chemicus die twee decennia geleden besloot dat hij niet meer wilde meedoen met de maatschappij. Hij bouwde een hut in het natuurpark, zijn vrouw kreeg er negen kinderen en ze leefden achttien jaar in harmonie met de natuur.

In de eerste helft van de documentaire creëert de Roemeense regisseur en onderzoeksjournalist Radu Ciorniciuc een romantisch beeld van het hechte gezin, dat associaties oproept met de Amerikaanse film Captain Fantastic. Totdat de autoriteiten toeslaan en de familie Enache afscheid moet nemen van hun aftandse woning. Ze verhuizen naar een appartement, de kinderen moeten naar school en het moderne stadsleven, met al zijn verleidingen, dringt het gezin steeds verder binnen, wat tot veel discussie leidt. Was het een nobele, of een egoïstische daad van de patriarch om zijn kroost zo afgezonderd van de samenleving te laten opgroeien? Langzaam wordt duidelijk dat hij hen met enorme dilemma’s heeft opgezadeld. Deze bijzondere film verwondert ons, net als de kinderen in hun nieuwe leefomgeving, en roept ethische vragen op. Ciorniciuc volgde de familie jarenlang van dichtbij en wist hun enerverende verhaal naar een diepmenselijke film te vertalen.