Je leest dit artikel uit de VPRO Gids gratis op VPRO Cinema. Wil je meer lezen over oa documentaires, podcasts en boeken? Neem dan een digitaal abonnement.
Na het zien van de documentaire 'Het vuur van Al Pacino' vraag je je als kijker af: speelde Al Pacino echt geen goede rollen meer na Scarface?
©
VPRO Gids
abonneer
cadeautje
Hoo-ha! In de loop van zijn carrière is Al Pacino nogal theatraal gaan acteren, maar ooit stond de Hollywoodster toch echt bekend om zijn natuurlijke, zelfs onderkoelde spel. Zijn indrukwekkende beginjaren staan centraal in de documentaire Het vuur van Al Pacino (oorspronkelijk gemaakt voor Arte, nu te zien op woensdag 9 februari in Het uur van de wolf).
Pacino (1940) groeide op als vaderloos straatschoffie in The Bronx. Toen hij als puber het ongepolijste spel van Marlon Brando zag in On the Waterfront (1954), besloot hij prompt van school te gaan om zelf ook acteur te worden. Na jaren sappelen in kleine theaters werd hij op zijn 26ste binnengehaald door de legendarische acteerdocent Lee Strasberg, die hem de kunst van het method acting bijbracht. Daarna ging het snel: in de vroege jaren zeventig speelde Pacino de ene bejubelde hoofdrol na de andere, in films als The Panic in Needle Park, de eerste twee Godfather-delen, Serpico en Dog Day Afternoon.
Was dat meteen de absolute piek van zijn carrière? Wat de makers van deze docu betreft duidelijk wel. Na die vroege periode staat de film alleen nog uitgebreid stil bij het gangsterepos Scarface (1983), om vervolgens in een paar minuten de resterende vier decennia af te raffelen.
Een merkwaardige keuze. Al is het wel interessant dat Scarface hier wordt gepresenteerd als een keerpunt in Pacino’s oeuvre. De acteur was eerder altijd trouw gebleven aan Strasbergs ‘methode’ – dat wil zeggen: hij putte uit zijn eigen ervaringen, bereidde zich minutieus voor, bleef op de set aldoor in zijn rol. Dat wierp z’n vruchten af, maar putte hem ook finaal uit. In de aanloop naar Scarface besloot hij het eens anders aan te pakken. Luchtiger: beginnen bij het uiterlijk en accent van het personage, en dan maar zien waar je strandt.
Pacino was zelf uiterst tevreden met het resultaat en besloot voortaan op deze manier te blijven werken. Met een hoop energieke en smakelijke rollen als gevolg, bijvoorbeeld in Scent of a Woman, Heat, The Devil’s Advocate en Once Upon a Time in Hollywood. En intussen liet hij toch ook nog geregeld subtieler werk zien – in Donnie Brasco, The Insider, Insomnia, Manglehorn.
Enfin, we noemen al die titels hier maar even, want in de docu wordt de latere Pacino echt tekortgedaan.