Netflix-tips: Amour en De GVR

Georges en Anne zijn twee oud-pianoleraren. Hoogopgeleid, beschaafd en met elkaar vergroeid. Je kan zien dat ze samen lang en gelukkig hebben geleefd. Maar daar maakt Haneke een eind aan. Anne krijgt een beroerte. Raakt de controle over haar lichaam kwijt en vervolgens over haar geest. Haneke neemt de tijd het lichamelijke verval in al zijn pijnlijke details vast te leggen. Afgezien van één scène in het begin speelt alle actie zich af in het appartement van het tweetal. Dat klinkt als een toneelstuk, maar Amour is onversneden cinema. Winnaar van de Gouden Palm in Cannes en de Oscar voor beste niet-Engelstalige film.

Dat er amper iets gebeurt in deze ongegeneerde feelgoodfilm is geen ramp: de ensemble-cast-op-leeftijd is unaniem op dreef en het gegeven is best origineel. Een groepje Britse senioren trekt naar India om de laatste dagen in een exclusief bejaardenresort te slijten. Eenmaal aangekomen ontdekken ze dat het verblijf nog net niet van ellende in elkaar stort. Pijnlijk, maar overkomelijk; al gauw hebben de ouderen het samen beregezellig. Kabbelend, sentimenteel maar ook hartverwarmend. En als reisbrochure lang niet slecht.

Nadat hun ouders door de nazi's zijn vermoord, verschuilt een aantal Joodse boerenzonen zich in de ondoordringbare bossen van Navahrudak, in wat tegenwoordig Wit-Rusland heet. Steeds meer mensen voegen zich bij hen; uiteindelijk hebben ze 1200 mannen, vrouwen en kinderen onder hun hoede. Regisseur Zwick maakte van dit waargebeurde verhaal een weinig subtiele film, waarin de rivaliteit tussen de broers Tuvia (Daniel Craig) en Zus Bielski (Liev Schreiber) centraal staat: Tuvia voelt zich verantwoordelijk voor de bescherming van de groep, Zus wil niets liever dan wraak nemen op de Duitsers.

Verfilming van Roald Dahls beroemde verhaal over het Britse weesmeisje Sophie en de vriendschap die ze sluit met een grote vriendelijke reus. Vriendelijk, omdat hij in tegenstelling tot de andere (en veel grotere) reuzen weigert kinderen op te eten. Dromerige, filosofische en soms een beetje kabbelende jeugdfilm, maar altijd onderhoudend. En, zoals we van regisseur Spielberg gewend zijn, met veel visuele flair verteld. De jonge actrice Ruby Barnhill is goed gecast als Sophie, maar de meesterzet is acteur Mark Rylance - begin 2016 nog Oscarwinnaar voor zijn bijrol in Spielbergs spionnenthriller Bridge of Spies - als BFG, de Big Friendly Giant uit de titel.

Sukkelige scholier en stripboekfanaat Dave (Aaron Taylor-Johnson) is Kick-Ass: een gemaskerde held zonder bijzondere gaven. Zijn sympathieke gestuntel bezorgt hem een welkom vriendinnetje maar brengt hem ook in contact met een boosaardige schurk en diens aartsvijanden, een gewelddadig vader-dochter superheldenduo (Nicolas Cage en Chloë Grace Moretz). Kick-Ass werd met veel bombarie gepresenteerd als een unieke, onafhankelijk geschoten superheldenfilm zonder de overdreven serieuze onzinnigheden van genregenoten als Spider-Man en Batman. De pr bleek rake zelfverheffing want Kick-Ass is geestig, hard, vlot, artistiek en bovenal luchtig.