Netflix-tips: Dazed and Confused en Moor

Schrijver Doug Kenney richtte in 1970 het populaire komische tijdschrift National Lampoon op, waarna een radioshow, live optredens en een filmreeks volgden. National Lampoon vormde een springplank voor grootheden als John Hughes, Harold Ramis en Bill Murray, maar Kenney ging uiteindelijk ten onder aan een drugsverslaving. Dit biografische portret weet zich met de meer dramatische momenten uit Kenney’s leven geen raad, maar diens manische energie en grenzeloze creatiedrang worden door hoofdrolspeler Will Forte goed vertolkt. Briljante zet van de makers: een zeventigjarige Kenney opvoeren als verteller, terwijl hij in werkelijkheid al op 33-jarige leeftijd overleed.

Austin, Texas, 1976. Zonder vast patroon of verhaal volgen we hoe enkele scholieren hun laatste schooldag beleven. Er zijn bizarre inwijdingsrituelen, liefdesaffaires die beginnen en eindigen, overvloedig drankgebruik en vooral grote verveling – ook al zijn de scholieren doorlopend op jacht naar tickets voor het Aerosmith-concert in de stad. Een American Graffiti of Diner voor de jaren 1970, zoals beleefd door regisseur/scenarist Linklater zelf. De film geeft een treffend tijdsbeeld en zit vol ironische observaties en rake typeringen. De grotendeels debuterende cast bevat veel inmiddels bekende gezichten (Ben Affleck, Matthew McConaughey, Milla Jovovich), en de soundtrack bestaat integraal uit seventies-hits.

De openingsfilm van het NFF 2013 is een degelijke verfilming van de gelijknamige bestseller van Cynthia McLeod, die zich afspeelt in achttiende-eeuws Suriname. Centraal staan de jonge vrouwen Sarith (Gaite Jansen) en haar lijfslavin Mini-Mini (Yootha Wong-Loi-Sing), die samen opgroeien op een suikerplantage. De film biedt een goed tijdsbeeld, en de keuze voor een onsympathieke hoofdpersoon - Sarith is een eersteklas loeder - is sterk. Regisseur/scenarist Van de Velde wil wel veel vertellen, wat leidt tot een episodische film waarin aangrijpende en knullige momenten elkaar afwisselen.

Pakistaanse regisseur Raza (artiestennaam: Jami) werd bekend als maker van videoclips, en dat is wel te merken: dit weelderige melodrama zit boordevol visuele tierelantijnen. Even wennen misschien, maar de film is vaak een lust voor het oog. Centraal staat de moeizame band tussen prille weduwnaar Wahid, chef van een vervallen treinstation op het Pakistaanse platteland, en zijn zoon Ehsaan, die in Karachi louche zaakjes runt. Hun verhaal wordt verteld met veel symboliek en onverholen maatschappijkritiek. Deels opgenomen in talibangebied, waar de makers – inclusief ongesluierde actrices – tot hun verbazing alle vrijheid kregen.

Keiharde, cynische politiefilm van Australiër John Hillcoat (The Proposition, The Road) doet in de beste momenten denken aan de voortreffelijke tv-serie The Wire, al wordt hier niet Baltimore, maar Atlanta tegen het licht gehouden. Een stad in verval. Net als de bewoners overigens, want vrijwel iedereen in deze film is moreel corrupt. Helaas zitten er ook minder goede scènes in Triple 9, waarin het weinig meer is dan een opgefokte actiefilm. Wat betreft de titel: 999 is de code die wordt doorgegeven als een politieman is doodgeschoten.